ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ; ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;..

 Πέρασαν οι μέρες οι καλές, οι μέρες που βρισκόμουνα στην γενέτειρά μου δίπλα από την λίμνη της Ζαραβίνας και άκουγα την φωνή του Πορτοκάλογλου τραγουδώντας να αναρωτιέται: «ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ;… ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;…»

Και λίγο αργότερα να «καίει τα καράβια του...» για να μην φύγουν οι νέοι μας, τα παιδιά μας, οι επόμενοι κρίκοι της ιστορίας μας, απ’ την Ελλαδίτσα μας.

Και τότε και τώρα αναρωτιέμαι κι εγώ, τι λείπει; Τι λείπει και κάνει τον τόπο μας να ρημάζει; Είναι άραγε τόσο δύσκολο που τόσα χρόνια δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε ή το ξέρουμε και κάνουμε πως δεν το κατανοούμε;

Ρημάζουν τα χωριά μας, ερημώνουν τα σπίτια μας, χάνονται όνειρα και θυσίες των παλαιότερων κι η άγρια φύση του τόπου μας καταπίνει όσα ο άνθρωπος δουλεύοντας έχτισε, δημιούργησε, τραγούδησε, πόνεσε και γέλασε. Κι αυτό γιατί, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος να αντισταθεί σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών, να ορθώσει το ανάστημά του, να παλέψει για εκείνον και τον τόπο του.

Και γιατί δεν υπάρχει; Γιατί ίσως φροντίσαμε όλοι γι’ αυτό: Το κράτος, η πολιτεία, η κοινωνία, η βόλεψή μας, η αδιαφορία μας, η φιλοσοφία… της πάρτης μας κι όχι εκείνης της συνοχής, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο που να θυμίζει εκείνους που πάλεψαν για τον τόπο μας, για την ευημερία όλων μας. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχουν σχολεία, ερήμωσαν τα πάντα! Χωριά φαντάσματα και σχολεία νεκρά… κοιμητήρια μιας άλλης εποχής κάποιων άλλων κατοίκων. Κι οι νέοι, χωρίς παιδεία, χωρίς κουλτούρα φεύγουν για νάχουν τις ανέσεις που παρέχει η πόλη. Ποιες ανέσεις δηλαδή, σχολεία, ξένες γλώσσες, γυμναστήρια, θέατρα, κινηματογράφους και τόσα άλλα θέλγητρα. Αυτά που δεν έχουν τα χωριά μας. 

Μήπως αυτό ΛΕΙΠΕΙ; Κι αν είναι αυτό, ποιος θα το διεκδικήσει αφού δεν υπάρχει άνθρωπος στα χωριά μας; Κάποιοι λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα επέστρεψαν. Ζήτησαν στήριξη. Θέλησαν να διεκδικήσουν, να ζητήσουν, να μάθουν γι’ αυτό που θα τους πονέσει πιότερο αύριο. Τους στηρίξαμε; Τους δώσαμε την ευκαιρία να συμμετάσχουν στα κοινά; Τους βοηθήσαμε να επιβιώσουν, ή τους αντιπαλέψαμε, τους αγνοήσαμε, τους λοιδορήσαμε, τους σαμποτάραμε, τους απογοητεύσαμε και τους αναγκάσαμε να φύγουν μακριά και πάλι; Μήπως φοβηθήκαμε το ξεβόλεμα της μιζέριας μας, μήπως ζηλέψαμε την δύναμη της ψυχής τους, μήπως τρομάξαμε στο καινούργιο το νέο το αεράκι, που θα ταράξει το ήρεμο νερό της λίμνης μας, θα μας χαλάσει το καρτέρι των θηραμάτων μας, θα μας χαλάσει το χουζούρι του καφενείου και της ρακής μας; 

Τους εμπιστευθήκαμε; Τους επικροτήσαμε για το φρέσκο νέο αίμα που μας φέρανε, για τους προγκήξαμε με το μπούλινγκ του δήθεν ντόπιου;

Κι εδώ ίσως βρήκαμε και το «ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ…»    

Κι έμεινε στην σκέψη μου εκείνο το προφητικό στιχάκι του Πορτοκάλογλου της δεκαετίας του 1990, που δείχνει την τόσο προχωρημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του καλλιτέχνη, προτείνοντας να… κάψουμε τα καράβια μας για να μην φύγουν οι νέοι μας. 

Να τα κάψουμε.., αλλά στο τόπο μας δεν έχουμε πια νέους. Κι αυτοί που ήρθαν, λιθοβολούνται απ’ την μιζέρια και την αθλιότητα που μας κατατρέχει, δεκαετίες τώρα…

Να τα κάψουμε, αλλά να προσφέρουμε γη και ύδωρ σε αυτούς που θα αποφασίσουν να φυλάξουν τις νέες Θερμοπύλες…

Να τα κάψουμε, αλλά η περιβόητη Αυτοδιοίκηση-Περιφέρεια-Πολιτεία να τους εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Και ποια είναι τα απαραίτητα; ΥΓΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Τι τους δίνουμε εμείς τώρα; Πιθανόν ΤΙΠΟΤΑ!

Ας τους δώσουμε αυτό που έχουμε, την δύναμη της ψήφου μας, να τους εμπιστευτούμε να μας εκπροσωπήσουν δυναμικά, απαιτητικά, σε όλους τους φορείς, να παλέψουν εκείνοι για το μέλλον τους και για την δική μας πιθανή επιστροφή στον τόπο μας, εκεί που γεννηθήκαμε, εκεί και να τελειώσουμε τις μέρες μας, με ασφάλεια και κοινωνική φροντίδα.  

* Γέννημα και θρέμμα της ακριτικής Πωγωνιανής, ο Περικλής Τόμος είναι θωρακοχειρουργός, καθηγητής Ιατρικής στο ΕΚΠΑ.