Το κλάμα των δέντρων…

 Κλαίνε τα δέντρα; Πώς να μην κλαίνε, με τη συμφορά που τα βρήκε, από τον πολιτισμένο άνθρωπο του 21ου αιώνα; Μέσα στον αγαπημένο μας Αύγουστο, τεράστιες φλόγες τα τύλιξαν και άφησαν πίσω τους στάχτη, κατάμαυρους κορμούς και γυμνά κλαδιά, χωρίς ίχνος ζωής πάνω τους, χωρίς ελπίδα. Αν είχαν στόμα, θα μας έλεγαν πόσο ευτυχισμένα είναι που εκτελούν το έργο για το οποίο δημιουργήθηκαν. Πόσο θερμά δοξάζουν τον Θεό μαζί με τους ανθρώπους, που, κουρασμένοι και σκασμένοι από τη ζέστη, κοντά στη δροσερή πηγή, αναπνέουν το οξυγόνο και απολαμβάνουν τη φιλόξενη σκιά τους. 

Πόσο χαίρονται, που στα κλαδιά τους φωλιάζουν γλυκόλαλα πουλιά και που ζουν ανάμεσά τους πλήθος μικρά και μεγάλα ζώα… Πόσο καμαρώνουν, όταν οι υλοτόμοι μεταφέρουν ξυλεία στις πόλεις και στα χωριά, για τα τζάκια και τις σόμπες ή για κατασκευές και έπιπλα. Όσο για το σπουδαίο έργο που κάνουν οι ρίζες τους, θα μπορούσαν να είναι πολύ περήφανα… αλλά αφού αυτές είναι... κρυμμένες, ας μην τις διαφημίζουμε εμείς! Το διατυμπανίζουν, όμως, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο οι πλημμύρες, που, μαζί με τους καύσωνες των τελευταίων ετών, μας “εκδικούνται” για την κλιματική αλλαγή που προκαλέσαμε (“Ο νοών νοείτω”!)

Πώς να μην κλαίνε τα δέντρα; “Η φύση εκδικείται!” ακούμε παντού. “Η κτίσις οδυνάται και στενάζει” διαβάζουμε στην Αγία Γραφή. “Η Ελλάδα πενθεί” μουρμουρίζουμε όλοι… Τι τραγική ειρωνεία!.. Η ευχή “Άύγουστε καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές τον χρόνο!” μετατράπηκε σε “Ποτέ ξανά τέτοιος Αύγουστος!”  Όμως αυτός ο μήνας έχει τον αφιερωμένο στην Παναγιά Δεκαπενταύγουστο, που μας περίμενε κάθε απόγευμα στους Ναούς για παράκληση. Πηγαίναμε; (Και πάλι “ο νοών νοείτω”!)

Εν κατακλείδι, πώς να μην κλαίνε οι άφωνοι αλλά γενναιόδωροι αυτοί ευεργέτες μας, τα δέντρα, όταν ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΣΠΙΡΤΑ και ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΕΝΤΡΑ; Δεν είναι για κλάματα;