Tι συμφέρει τελικά την πατρίδα μας;

Η άκρα φιλαυτία οδηγεί στη δοκησισοφία, λέει ο Πλάτων. Και η δοκησισοφία στην αλαζονεία.

Και ένας τέτοιος άνθρωπος, και πολύ περισσότερο ένας άνθρωπος που θα έχει καταλάβει την υψίστη εξουσία διακυβερνήσεως της χώρας του, θα θεωρεί τον εαυτόν του, ότι και αν γίνει, ανεύθυνο, και θα επιρρίπτει τις όποιες ευθύνες σε άλλους ή σε άλλες, ακόμα και ανύπαρκτες αιτίες, για να συγκαλύψει τα δικά του λάθη και παραλείψεις, τις οποίες ουδέποτε αποδέχεται. Ενδεικτικό παράδειγμα, τα όσα έζησε η πατρίδα μας και αυτό το καλοκαίρι, οι πυρκαγιές που κατέκαψαν τη χώρα και την έκαναν πολύ φτωχότερη σε φυσικό κάλλος  και βιοποικιλότητα και οι πλημμύρες που κάλυψαν τη Θεσσαλία και κατέστρεψαν εκατοντάδες οικογένειες και επιχειρήσεις, αλλά και έπνιξαν στα λασπόνερα  εκατοντάδες χιλιάδες ζώα. Όλα αυτά απεδόθησαν στην λεγόμενη «κλιματική αλλαγή», για να συγκαλυφθούν οι κυβερνητικές και πρωθυπουργικές ευθύνες.

Οι συνέπειες, δυστυχώς, μιας τέτοιας εγωκεντρικής νοοτροπίας, είναι και θα είναι καταστροφικές για τη χώρα και για όλους τους τομείς της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, καθώς και για τα εθνικά συμφέροντα. Το έχει πει και αυτό η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, ότι δηλαδή όποιος δεν αναγνωρίζει και δεν παραδέχεται τα λάθη του, όχι μόνον δεν υπάρχει περίπτωση να βελτιωθεί ο ίδιος ως άτομο, αλλά θα εξακολουθήσει να κάνει τα ίδια και παρόμοια λάθη.

Όπως επιγραμματικά λέει ο μεγάλος τραγικό ποιητής Αισχύλος, «ὕβρις γὰρ ἐξανθοῦσ᾽ ἐκάρπωσεν στάχυν ἄτης, ὅθεν πάγκλαυτον ἐξαμᾷ θέρος».  Η  ὕβρις, με την αρχαιοελληνική σημασία της αλαζονείας, αφού ανθίσει, δημιουργεί καρπόν άτης, δηλαδή διανοητικής τύφλωσης, με αποτέλεσμα παγκλαυτόν θερισμό. Υπό την επήρεια της άτης, ο άνθρωπος νομίζει ότι αυτό που πράττει είναι το καλύτερο, ενώ στην πραγματικότητα αυτό οδηγεί στην καταστροφή, ώστε  το πάθος να γίνει μάθος, αν βέβαια γίνει.

Θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε ένα θέμα που πιστεύουμε ότι θίγει ανεπανόρθωτα τα εθνικά συμφέροντα. Ο πρωθυπουργός επανειλημμένως διακηρύσσει ότι με την πολιτική του στο θέμα της Ουκρανίας βρίσκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Αυτή καθ’ αυτή η διακήρυξη είναι δείγμα αλαζονείας. Η ιστορική αλήθεια θα αναδυθεί και θα αποτιμηθεί μετά από πολλά χρόνια.

Η άγνοια των πολύπλοκων διεθνών σχέσεων οδηγεί σε επιπόλαιες αποφάσεις που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο  όχι μόνον τα συμφέροντα, αλλά και την ασφάλεια της χώρας. Σε μια προσχεδιασμένη σύγκρουση των δυο μεγάλων δυνάμεων, αυτοί που την πληρώνουν είναι οι μικρές και αδύναμες οικονομικά και στρατιωτικά χώρες. Ο πρωθυπουργός έβαλε όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, όπως λέει ο λαός μας, με κίνδυνο να τα χάσουμε όλα.  Έγινε  δηλαδή εντολοδόχος των ΗΠΑ.

Οι διεθνείς σχέσεις, αν μελετούσαν οι κυβερνώντες τον Θουκυδίδη και όχι μόνον, θα μάθαιναν ότι καθορίζονται  και διαμορφώνονται από το συμφέρον και όχι από το δίκαιον. Εφόσον συμπίπτουν τα συμφέροντα, οι χώρες φαίνονται να είναι «φίλες», αν αλλάξουν τα δεδομένα, αλλάζουν και οι «φιλίες». Αυτός που είναι σήμερα «φίλος», αύριο μπορεί να είναι εχθρός ή ουδέτερος, και το αντιστροφο. Αυτό θα έπρεπε να είναι βασική κρηπίδα της εξωτερικής πολιτικής και όχι αβάσιμες και ουτοπικές θεωρίες και ελπίδες. 

Σαφέστατα το εκφράζουν οι Αθηναίοι στρατηγοί στους Μηλίους, οι οποίοι μιλούν, υπερασπιζόμενοι την πολιτική της πόλεώς τους, για ελευθερία και δικαιοσύνη, λέγοντας: 

Πρώτον, ότι «δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται», δηλαδή θα πρέπει οι αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις να είναι ισόρροπες, αν πρόκειται να βρεις το δίκαιό σου, διαφορετικά επιβάλλει ο ισχυρότερος το «δίκαιον» του στον πιο αδύναμο. Δίκαιον δηλαδή είναι «τὸ τοῦ κρείττονος συμφέρον». Και 

Δεύτερον, «η ελπίδα είναι παρηγοριά στους κινδύνους και αν ελπίζεις από ισχυρή θέση, έστω και αν στο τέλος θα σε βλάψει, δεν θα σε καταστρέψει εντελώς. Αυτοί όμως που τα παίζουν όλα σε μια ζαριά, μαθαίνουν το μάθημά τους, όταν έχουν ήδη διαπράξει το σφάλμα και όταν πια δεν υπάρχουν περιθώρια να προφυλαχθούν».

Μήπως δεν τα έπαιξε όλα η χώρα μας και έχασε στην περίπτωση των Σλαβομακεδόνων, στους οποίους δόθηκε η ταυτότητα και η «γλώσσα» των Μακεδόνων, χωρίς να έχουν καμμία απολύτως σχέση με τους Μακεδόνες (Έλληνες); Μήπως ο Κυρ. Μητσοτάκης τα παίζει όλα βασιζόμενος στη δήθεν στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ; Τα δώσαμε όλα, είναι γνωστόν τοῖς πᾶσιν, μοναδικές στρατιωτικές βάσεις και διευκολύνσεις, όπως η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη κ.ά.. Και ποια ανταλλάγματα πήραμε; Κάποιες εγγυήσεις για την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο; Κάποιες εγγυήσεις ότι θα ανατρέψουν την κατάσταση στην Κύπρο, την οποίαν οι ίδιοι σε συνεργασία με τους Άγγλους, τη δημιούργησαν; Από ότι φαίνεται όχι.

Γιατί λοιπόν τόση προθυμία να αποδυναμώσει την άμυνα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου με την αποστολή αρμάτων μάχης στην Ουκρανία, την αποστολή κάθε λογής στρατιωτικής βοήθεια, ακόμα και την ανάληψη της εκπαιδεύσεως Ουκρανών πιλότων στα F16, που, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, θα κοστίσει  στην χρεοκοπημένη χώρα μας, στον Ελληνικό λαό, μεγάλο ποσοστό του οποίου πένεται, 900.000 ευρώ; 

Και μήπως ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι με τις δηλώσεις του σε Αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ότι «διεξάγουμε ένα πόλεμο εναντίον της Ρωσίας» («we are fighting a war against Russia»), καθώς και με την εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο με τις αλλεπάλληλες αποστολές στρατιωτικού υλικού στην Ουκρανία, ότι δεν θίγονται σοβαρά τα άμεσα και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πατρίδας μας; 

Και αυτές τις αποφάσεις, τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση των Τσίπρα – Καμένου, όσο και η νυν κυβέρνηση, τις παίρνουν ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, είτε μόνοι τους είτε με κάποιον σύμβουλο, εθνικής ασφαλείας, όπως π.χ. τον Ντόκο.

Τόσο ο Τσίπρας, όσο και ο Μητσοτάκης με την πολιτική που ακολούθησαν και ακολουθούν δίνουν την εντύπωση ή μάλλον τη βεβαιότητα ότι είχαν και έχουν ευήκοον οὖς στις «συμβουλές» των δήθεν συμμάχων είτε Γερμανοί είναι αυτοί είτε οι ΗΠΑ. Δεν φτάνουν οι «Πρέσπες» της κυβερνήσεως του Τσίπρα, ετοιμάζονται μήπως, όπως αναφέρουν έγκυρες πηγές και όπως συνάγεται από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού του των Εξωτερικών, κατ’ εντολήν των ΗΠΑ οι «Πρέσπες του Αιγαίου» με εκποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας;

Και επαναλαμβάνουμε το μέγα ερώτημα: Γιατί δεν προχώρησαν οι κυβερνώντες στη συγκρότηση Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως συμβαίνει στην Τουρκία και στα περισσότερα κράτη, ούτως ώστε οι όποιες αποφάσεις να συζητούνται διεξοδικά, με τη συμμετοχή κάθε φορά ειδικών επιστημόνων, ώστε να εξυπηρετούνται καλύτερα τα εθνικά συμφέροντα; 

Είναι πιο συμφέρουσα για την πατρίδα μας η ενός ανδρός αρχή ή η συμβουλή ενός μόνον ανδρός, ειδικού υποτίθεται, του Ντόκου, που απερίφραστα δήλωσε  αναφερόμενος στην Ουκρανία ότι «τα κάναμε όλα για την Ουκρανία, μόνο στρατό δε στείλαμε»! Μήπως είμαστε βασιλικώτεροι του βασιλέως θυσιάζοντας έτσι τα εθνικά μας συμφέροντα και σπρώχνοντας τη χώρα σε απρόβλεπτες μελλοντικές περιπέτειες;

Ας δει με προσοχή ο κ. Μητσοτάκης πώς δραστηριοποιείται η Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο, στην Αφρική, στην Άπω Ανατολή και ας μην νοιώθει αυτο-ικανοποίηση για τις πολιτικές του επιλογές.  Όπου συμπίπτουν τα συμφέροντα, να συμμαχήσει, όχι όμως άνευ όρων. Δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν χώρα υποτελής και δεδομένη στις ορέξεις οποιουδήποτε, αλλά με αξιοπρέπεια και αίσθημα ευθύνης. Οι διεθνείς σχέσεις είναι στην ουσία δοῦναι και λαβεῖν. Δίνεις και παίρνεις. Αν δίνεις μόνο, είσαι χαμένος από χέρι.