Οι Κανισπάδες…
Πριν από πολλά χρόνια, η γιαγιά μας μολόγησε στα μικρά της παιδιά ιστορίες από το Ζαγόρι. Εγώ και τ’ αδέλφια μου δεν είχαμε ακόμα γεννηθεί. Είπε ότι από το Τσεπέλοβο έλκουν την καταγωγή οι πρόγονοί μας. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια και είχαν το σπίτι στην πλατεία του χωριού.
Έφεραν το όνομα «Κανισπάδες»… Σιγά - σιγά πήραν το δρόμο της ξενιτιάς, άφησαν δωρεά στην κοινότητα το αρχοντικό τους και ταξίδεψαν στην Πόλη. Εκεί ο πρώτος Κανισπάς ασχολήθηκε με τους φούρνους του μαζί με τον μικρότερο αδερφό του. Το εμπόριο γενικά τους αξίωσε να
προοδεύσουν και να γίνουν λαμπρές προσωπικότητες με δράσεις κοινωνικές και πολιτισμικές, με υψηλό έργο και όραμα, έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο στην πατρίδα.
Οι πιο νεαροί της οικογένειας κατευθύνθηκαν προς τη Θεσσαλονίκη και έγιναν και οι δύο δικηγόροι. Εδώ οι δύο αδελφοί ασχολήθηκαν με τα γράμματα και την επιστήμη της δικηγορίας και διέπρεψαν! Αργότερα, όταν ήρθε η ώρα, ο πατέρας μου έφθασε στο Τσεπέλοβο και συνάντησε την κα Αμαλία Κολιού, η οποία ήταν κάθετος απόγονος των προγόνων μας. Ο γιος της εργαζόταν στον Ο.Τ.Ε.. Η χαρά αυτής της συνάντησης ήταν ανεπανάληπτη καθώς και εκείνοι επιθυμούσαν μια έρευνα ευλογημένη σαν αυτή. Φιλοξένησαν ένθερμα τον πατέρα και ψάχνοντας βρήκαν και άλλα γεγονότα και στοιχεία της εποχής. Αργότερα έγινε συνάντηση και με τους Θεσσαλονικείς!
Ο «Γάμος», η νουβέλα που έγραψα και δημοσίευσα στο ΘΕΡΟΣ '80, της Ηπειρωτικής Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών το 1980, σχετίζεται με την οικογένεια. Τη δεκαετία του '70 υπηρέτησα στο Σχολείο Σκαμνελίου. Και το πρώτο που έκανα ήταν να επισκεφθώ δίπλα, το Τσεπέλοβο, την πατρίδα της προγιαγιάς μου. Βρήκα όλα όσα μας είπε η γιαγιά και δάκρυσα στη μοναξιά μου. Νιώθω συγκίνηση που οι πρόγονοί μας, με τα τόσα ταξίδια και τους αγώνες τους στην ξενιτιά, με αποτέλεσμα την μεγάλη προκοπή, μνημονεύονται και τιμώνται. Τέτοιες ιστορίες γράφτηκαν πολλές στα σταυροδρόμια του κόσμου. Πόσα καραβάνια και πόσοι ταξιδευτές περιπλανήθηκαν στους δρόμους Ανατολής και Δύσης.
Εγώ καμαρώνω για την οικογενειακή μας ιστορία. Και το Ζαγόρι, φάρος Πολιτισμού, δικαίως αναγνωρίζεται από την UNESCO ως Τοπίο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ένα χάρισμα αιώνιο που πάντα υπήρχε και θα υπάρχει!
ΣΗΜ.: Οι γιαγιάδες στο χωριό το αποκαλούσαν Τσιπέλιβου. Και το θυμάμαι και αυτό με ευαισθησία και συμπάθεια!
