Δύο χρόνια χωρίς τον π. Αθανάσιο Χατζή…
Στη ζωή δεν έχει μεγάλη σημασία ο αριθμός των βημάτων που κάποιος κάνει, αλλά πιο σημαντικό είναι το αποτύπωμα που αφήνει πίσω του. Εις εξ αυτών που άφησε τα ίχνη της ανθρώπινης πορείας του στην κοινοτική μνήμη της εποχής είναι και ο ορθόδοξος κληρικός με ευρύ πνεύμα διακεκριμένου ανθρωπισμού, ο πατέρας Αθανάσιος Χατζής, στο Μοναστήρι της Δουραχάνης στα Γιάννενα. Η μακρά βιωτή του στη Μονή αυτή, για σχεδόν μισό αιώνα, τον έχει καταστήσει σύμβολο ανθρωπισμού, εικόνα Ορθοδόξου ήθους ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού για το σύνολο των Ορθοδόξων πιστών που τον γνώρισαν από κοντά στις ιερές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία που τελούσε εκεί με ιδιαίτερη ευλάβεια. Τα σοφά λόγια του, οι παραινέσεις γεμάτες αγάπη και οι γεμάτες σοφία ομιλίες του τον μετατρέπουν σε ιεραπόστολο της σύγχρονης Ορθοδοξίας, και τίποτε, κανένας λόγος επαίνου δεν είναι υπερβολή για το πρόσωπο του.
Ο πατέρας Αθανάσιος ήταν η «μπαταρία» που έδινε ενέργεια και ζωτικότητα στη ζωή του Μοναστηριού, ήταν πράγματι ένας πρεσβύτερος – γέρων της Ορθοδοξίας. Μέσα στον επιφανειακά σκληρό «φλοιό» του κρύβονταν ο γλυκός πνευματικός του καρπός, με καρδιά που έλαμπε σαν ήλιος και ήταν πιο λευκή και απ’ το χιόνι.
Την ευκαιρία να αφήσουμε θετικό αποτύπωμα στην ιστορία την έχουμε όλοι μας, αλλά την αξίζουν κυρίως όσοι έχουν κίνητρο ώστε με αφοσίωση να θέσουν στόχους υψηλούς, να φέρουν αποτελέσματα, να συμπεριφέρονται μετρημένα, με σοφία, με όραμα για το παρόν αλλά περισσότερο για το μέλλον, να υποστούν ταλαιπωρίες έως εξάντληση. Ο πατέρας Αθανάσιος χάρισε ό,τι διέθετε: το χρόνο, την υγεία, τη σοφία, τον πνευματικό του πλούτο, την ώριμη και νηφάλια σκέψη του. Έως το τέλος της 90ετούς ζωής του υπηρέτησε και δεν υπηρετήθηκε ως άριστος πνευματικός ποιμένας, ως αφοσιωμένος και υπεύθυνος Χριστιανός της Εκκλησίας μας, που σε όλη του τη ζωή σήκωσε τον Σταυρό. Όπου πάτησε το πόδι του έσπειρε μόνο ειρήνη, μόνο αγάπη. Τι περισσότερο είναι το ζητούμενο από έναν Ορθόδοξο κληρικό στη διακονία της αγίας Εκκλησίας μας και ειδικά στην ευρεία κοινωνική και ανθρωπιστική προσφορά της;
Ο Τίμιος Σταυρός υπήρξε το 207ο οστό του σκελετού του, το θείο κήρυγμα επάγγελμα, η χάρις του βιολογικό σπέρμα συνεχείας… Η πένα μου, η γλώσσα αυτή της ψυχής, είναι αδύναμη να αναλάβει την εκτίμηση της ζωής και του έργου του παππά Θανάση, ως παραδειγματικού Ορθόδοξου λειτουργού και φλογερού πατριώτη.
Η Εκκλησία είναι που εκτιμά το έργο και την προσφορά του, ο χρόνος, η ιστορία, οι σοφοί άνθρωποι που γνωρίζουν, οι Ορθόδοξοι πιστοί, που τον άκουσαν και τον γνώρισαν από κοντά.
Δυστυχώς, κανείς δεν είναι αιώνιος στον κόσμο τούτο. Η επίγεια ζωή είναι πράξη με ημερομηνία λήξης και μέχρι σήμερα ουδείς στον πλανήτη μας δεν μπόρεσε να αλλάξει τον κανόνα αυτό. Ακόμη και οι μακροβιότεροι έχουν ένα τέρμα ανθρώπινης πορείας… Ήρθε κατά συνέπεια και η δύστυχη εκείνη ημέρα, η 1η Δεκεμβρίου 2021, όπου ο πατέρας Αθανάσιος, σε ηλικία 90 ετών, άφησε τα επίγεια, ξάφνου τον «άρπαξε», η πανδημία εκείνη του κοροναϊού.
Τα Γιάννενα συνταράχτηκαν απ’ το θάνατο αυτό. Ρυτίδα λύπης στο μέτωπο κάθε Ορθόδοξου πιστού, που εκείνος τόσο αγάπησε. Πόνος περισσότερος στην ψυχή των αδελφών της Μονής Δουραχάνης που εκείνος τόσο τις αγάπησε, ως την τελευταία αναπνοή του.
Την συννεφιασμένη εκείνη ημέρα του Δεκέμβρη, απ’ τα μάτια τους, που είχαν χάσει τη λάμψη απ’ τη σκιά του πόνου, τα δάκρυα έτρεχαν σαν καταρράκτης. Και συ πολίτη των Ιωαννίνων, συ πιστέ της Εκκλησίας μας, καθώς πηγαίνεις στο Μοναστήρι, κοντά στον τάφο του πατρός Αθανασίου, συγκεντρώσου έστω για μια στιγμή. Ρίξε το βλέμμα σου στο πρόσωπό του.
Με τι στωικότητα και υπερηφάνεια εκείνος στοχάζεται την μακρά και φωτεινή πορεία που περπάτησε, απ’ την αγαπημένη του Βωβούσα έως το Μοναστήρι της Δουραχάνης, αλλά πλέον καταξιωμένος, αλλοιωμένος, σεβόμενος, αιωνίως αλησμόνητος από γενιά σε γενιά.
Μας έφυγε για πάντα ο πατήρ Αθανάσιος, ο ευγενής κληρικός, ο άγιος, ο αγαπητός, το υπόδειγμα ανθρωπισμού. Όμως των αγίων οι ψυχές ζουν αιώνια. Μεταβάλλονται σε παραδείγματα για τους ζώντες ώστε να μην λησμονούνται…
Αιωνία η μνήμη αυτού!
(Αυλώνα)
