Οι Κορυσχάδες, η Ήπειρος και ο Λέανδρος Βρανούσης…

Οι Κορυσχάδες της Ευρυτανίας έχουν πολιτογραφηθεί στην ιστορία της Εθνικής μας Αντίστασης ως το ιστορικό χωριό στο οποίο το Μάιο του 1944 πραγματοποιήθηκε, στο Σχολείο του χωριού, η πρώτη Εθνοσυνέλευση των μαχόμενων για την απελευθέρωση Ελλήνων με τίτλο: «Εθνικό Συμβούλιο, η Βουλή της Ελεύθερης Ελλάδας, Μάιος 1944». Η μόνιμη έκθεση του Μουσείου, ανανεωμένη και εμπλουτισμένη με νέο υλικό εγκαινιάστηκε πρόσφατα από τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων Κωνσταντίνο Τασούλα, συνιστά δε, όπως τονίστηκε στα εγκαίνια, «ένα κύτταρο συλλογικής ιστορικής μνήμης».

Καμιά γωνιά της ελληνικής γης δεν έμεινε αμέτοχη σ’ αυτόν τον αγώνα, Σ’ αυτό το ξεσήκωμα η Ήπειρος έδωσε το μεγάλο «παρών». Ήταν ακόμα νωπές οι μνήμες από το έπος της Πίνδου. Η μια θυσία διαδεχόταν την άλλη. Στο εθνικό κάλεσμα της πατρίδας ήρθε σκληρή η φωνή του Ηπειρώτη, γεμάτη θέρμη επαναστατική, οργή και γενναία απόφαση. Την απόφαση αυτή την πήραν όλοι μαζί. Ήταν ένας πραγματικός συναγερμός ψυχών. Σ’ αυτή τη μαζική λαϊκή αντίσταση των πόλεων και των χωριών της Ηπείρου, σημαντικός υπήρξε ο ρόλος της νεολαίας μας. Ποιητές και καλλιτέχνες, όπως ο Κοτζιούλας, εμψυχώνουν με ποιήματα, με ομιλίες και με άρθρα στον παράνομο τύπο, το φρόνημα του λαού.

Μακροχρόνια η παράδοση και βαριά η κληρονομιά των γυναικών στην Ήπειρο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η μορφή της αξέχαστης Μαργαρίτας Μολυβάδα. Με τους αγώνες και με τις θυσίες τους, άνοιξαν διάπλατα το δρόμο για να ζήσουν ισότιμα με τον άντρα, με πλήρη σεβασμό στον εαυτό τους και στους άλλους και συνετέλεσαν, ως πρωτεργάτριες, στο χτίσιμο μιας κοινωνίας ελεύθερης και πολιτισμένης.

Θέλησαν, όλοι μαζί, να ζήσουν ελεύθεροι και αληθινά έζησαν, γιατί φάνηκαν πρόθυμοι να εκπληρώσουν το καθήκον τους. Καθήκον πάλι σημαίνει θυσία. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θυσιάστηκαν. Αυτούς θα θυμηθεί και προς αυτούς θα εκφράσει το θαυμασμό του αργότερα ο Λέανδρος Βρανούσης -τον θυμήθηκα, γιατί, πριν λίγες μέρες, συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το θάνατό του- χαρακτηρίζοντας την εποχή της Αντίστασης ως την κορυφαία στιγμή της Ιστορίας.

Η πλούσια και ταυτόχρονα επικίνδυνη δράση του, στην πόλη και στο βουνό, ανέδειξε το Βρανούση στην κοινή αναγνώριση. Έτσι, το Μάιο του 1944, είκοσι μόλις χρονών τότε, ήταν ένας από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της πόλης μας στο Εθνικό Συμβούλιο της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) στους Κορυσχάδες, μαζί με τον Αλκιβιάδη Λούλη και τον καθηγητή των Μαθηματικών Λευτέρη Κολοβό. Ήταν αυτή η εκλογή επιβράβευση των μέχρι τότε αγώνων του και της προσφοράς του .Ήταν το νεαρότερο μέλος της Εθνοσυνέλευσης εκείνης της Ελεύθερης Ελλάδας. Βρέθηκε, όπως δείχνει η παρατιθέμενη φωτογραφία, ανάμεσα σε εκλεκτές προσωπικότητες, όπως ήταν ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ακαδημαϊκός και Πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ, Γ. Γεωργαλάς, ο Παιδαγωγός Κ, Σωτηρίου, καθώς επίσης ο συμπατριώτης και φίλος του Δημήτρης Χατζής, ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Νίκος Καρβούνης, ο σκηνοθέτης, λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας Βασίλης Ρώτας και όλοι οι άλλοι που είχαν σπεύσει εκεί, γιατί έβλεπαν στο Εθνικό Συμβούλιο των Κορυσχάδων τη δικαίωση των ως τότε σκληρών αγώνων που δημιουργούσε στο Έθνος τη βεβαιότητα για μια καινούρια, προοδευτική και πολιτισμένη σταδιοδρομία.

Και η μεν Κατοχή στην Ελλάδα τερματίστηκε τον Οκτώβριο του 1944. Δεν τέλειωσαν όμως, με όσα ακολούθησαν, τα βάσανα του λαού μας, δεν δικαιώθηκαν οι σεμνοί μαχητές που έγραψαν το έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. «Ο ήλιος της Δικαιοσύνης» για να θυμηθούμε τη φράση του ποιητή, για μια ακόμα φορά, «λησμόνησε τη χώρα μας». Η κάθαρση σ’ αυτήν την τραγωδία επήλθε με την πολιτική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε στον τόπο μας τον Οκτώβριο του 1981, τότε που νιώσαμε πως έχουμε χρέος να εξιλεώσουμε με τη γνώση το παρελθόν για να μπορέσουμε να ζήσουμε το παρόν και το μέλλον. Αυτό επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα με τα εγκαίνια της Έκθεσης του Μουσείου της Εθνικής Αντίστασης Κορυσχάδων.