Προβληματική η τεκνοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια!.. (Μια κοινωνική και ψυχολογική προσέγγιση)

 Μιας και η επικαιρότητα το επιτάσσει, ο λόγος στο παρόν άρθρο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τα επακόλουθά του. Είναι αλήθεια πως το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν είναι τωρινό. Είναι τόσο παλιό όσο και η ανθρώπινη ύπαρξη. Μάλιστα στην πορεία της ιστορίας και κατά καιρούς, η ιδιομορφία αυτή του ανθρώπου, ανάλογα με τα κοινωνικο-θρησκευτικο-πολιτικά δεδομένα, παίρνει μεγαλύτερες ή μικρότερες διαστάσεις και αναδεικνύεται λιγότερο ή περισσότερο φανερή.

Στα χρόνια μας η ομοφυλοφιλία είναι περισσότερο φανερή και αποδεκτή στον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό και λιγότερο στους άλλους πολιτισμούς. Ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο, είναι μεν υπαρκτή (χωρίς να είναι γνωστό σε ποιον βαθμό) μη αποδεκτή δε και γι’ αυτό, κατά κανόνα, κρυφή. Μάλιστα, σύμφωνα με ιστορικές και δημοσιογραφικές πηγές, ο πρώτος Ιμάμης (= καθοδηγητής της Θρησκείας) που έκανε φανερή την σεξουαλική του αυτή επιλογή είναι ο Μουχσίν Χέντριξ, ο οποίος κηρύττει μέχρι σήμερα τη συνύπαρξη της «γκέι» κατάστασης με τη θρησκεία σε ένα τζαμί στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Στην πολυφυλετική και πολυθρησκευτική μεγάλη αυτή χώρα ο γάμος των ομοφύλων έχει καθιερωθεί νομοθετικά το 2006. Επίσης έχει καθιερωθεί σε 35 άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων στις περισσότερες της Ευρώπης, και στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα επίκειται. 

Στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες και στα πλαίσια των ατομικών δικαιωμάτων, ο άνθρωπος έχει την ελευθερία να είναι ομοφυλόφιλος. Είτε τον έφτιαξε έτσι η φύση του, είτε και από επιλογή. Και εφόσον επιθυμεί, μπορεί να το φανερώσει ή να το κρατήσει για τον εαυτό του. Αν θέλει δε να έλθει σε «γάμου κοινωνίαν» -εδώ δεν ταιριάζει η φράση «να παντρευτεί»- με τον συνάνθρωπο ίδιου φύλου, με τον οποίο έχει αυτόν τον ισχυρό δεσμό, ψυχολογικό, ερωτικό ή άλλον, επίσης είναι ελεύθερος να το κάνει. Αρκεί να το θέλουν και οι δύο «σύντροφοι». (Δεν διανοούμαι πως μπορεί να υπάρχουν περισσότερα από δύο πρόσωπα, χωρίς όμως και να το αποκλείω!). Εννοείται, βέβαια, πως ο γάμος αυτός θα είναι πολιτικός, καθώς τα δεδομένα της Θρησκείας και της Εκκλησίας στην χώρα μας δεν τον αποδέχονται (ακόμη). Προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να παίρνει επίσημη μορφή ένας τέτοιος δεσμός, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Ενδεχομένως να υπάρχουν οικονομικοί, επαγγελματικοί ή άλλοι λόγοι που δεν τους γνωρίζω. Εν πάση όμως περιπτώσει, ο καθένας μπορεί να ορίζει και να ρυθμίζει τις προσωπικές του σχέσεις ελεύθερα. Ακόμη και το σώμα του (π.χ. εάν θέλει να αυτοκτονήσει) αρκεί να μην προκαλεί το δημόσιο λεγόμενο αίσθημα (π.χ. να προβαίνει σε δημόσιο σεξ ή να κυκλοφορεί γυμνός/ή). Εκτός εάν είναι ψυχικά άρρωστος, οπότε έχει τα ελαφρυντικά της/του. 

Ως εδώ εντάξει. Όταν όμως ο γάμος των ομοφύλων ακολουθείται και από απόκτηση παιδιών, τότε υπάρχει θέμα και μάλιστα μείζον. Κατ’ αρχήν, στην περίπτωση αυτή, τα παιδιά που θα αποκτηθούν θα προέρχονται ή από υιοθεσία ή από παρένθετη μητέρα. Και εφόσον οι δύο «σύντροφοι» το επιθυμούν, για οποιονδήποτε λόγο, είναι ανάγκη η πολιτεία να αντιμετωπίσει το θέμα και από την άποψη των παιδιών. Είναι κοινωνικά και ηθικά αναγκαίο. Δεν μπορεί οι σύντροφοι, όπως και οι φυσικοί γονείς, να έχουν την ελευθερία να αποκτούν παιδιά δίχως να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και τα δικαιώματά τους στο κόσμο που θα έρθουν με ευθύνη μας. 

Είναι τόσο απλό και λογικό: εφόσον και τα πλάσματα αυτά είναι ανθρώπινες υπάρξεις, έχουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των άλλων συνανθρώπων που ζουν και συνυπάρχουν σε ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες. Ρωτώ λοιπόν: ποια δικαιώματα μπορεί να έχει ένα παιδί προερχόμενο από ομόφυλα ζευγάρια; Και καλά. Όσο θα βρίσκεται σε βρεφική ηλικία δεν έχει τη στοιχειώδη επίγνωση της κατάστασης. Δεν εννοώ, φυσικά, πως δεν θα απολαμβάνει την αγάπη, την προστασία και τα υλικά αγαθά που χρειάζεται για να μεγαλώσει. Αυτά θα τα έχει. Όταν όμως αρχίζει να προσεγγίζει και να κατανοεί τις βασικές βρεφικές και παιδικές έννοιες της «μαμάς» και του «μπαμπά», τότε τι είδους οικογένεια θα χτιστεί; Ποιος σύντροφος από τους δύο θα παίξει το ρόλο της «μαμάς» και ποιος του «μπαμπά»; Και ακόμα της «γιαγιάς» και του «παππού»; Κανείς; Δεν χρειάζεται; 

Δηλαδή οι σύντροφοι θα έχουν τη δυνατότητα, την ελευθερία και τη μεγάλη χαρά να έχουν παιδιά και αυτά τα αθώα πλάσματα να μην έχουν τη χαρά και το δικαίωμα να φωνάζουν «μαμά», «μπαμπά», «παππού» «γιαγιά»; Και τους δυο συντρόφους πως άραγε θα τους φωνάζουν; Μήπως «κηδεμόνα Α» και «κηδεμόνα Β»; Ωστόσο και στην περίπτωση που οι ομόφυλοι σύντροφοι -δύο άντρες ή δύο γυναίκες- που μοιράζονται το ίδιο στρώμα, την ίδια κούνια και τις άλλες φροντίδες για το παιδί και το σπίτι, στην περίπτωση που αποφασίσουν να παίξουν το ρόλο της μαμάς και του μπαμπά, θα έχουμε το εξής παράδοξο: μια γυναίκα να τη φωνάζει το παιδί «μπαμπά» και έναν άντρα να τον φωνάζει «μαμά»! Δεν είναι εξωφρενικό;!

Στη συνέχεια και καθώς το παιδί θα αρχίζει και κατανοεί τη σχέση των συντρόφων «γονέων» του -ας πούμε γονέων!- αυτό πώς θα καταγραφεί στον νοητικό και ψυχικό του κόσμο, ενώ θα βλέπει και θα ακούει γύρω του (στο θηλασμό, στα παιγνίδια, στα πρώτα αναγνώσματα, στην επίσκεψη άλλων παιδιών με φυσικούς γονείς κλπ) μια εντελώς διαφορετική οικογενειακή και κοινωνική κατάσταση; Έναν άλλον και διαφορετικό κόσμο; Και όταν φτάσει στο σχολείο, όπου θα βλέπει όλα τα άλλα παιδιά, ή σχεδόν όλα, και θα τα ακούει με τις λέξεις «μαμά», «μπαμπά», «παππού», «γιαγιά» στα χείλη τους, και αυτές οι λέξεις και οι μορφές -οι πιο όμορφες λέξεις και οι πιο αγαπημένες μορφές στην τρυφερή ηλικία του!- θα γεμίζουν τα σχολικά βιβλία, αλήθεια πώς θα νιώθει; Ποιες νοητικές και ψυχολογικές διεργασίες θα τον γεμίζουν κάθε τόσο; Τι είδους κοινωνικοποίηση θα έχει; Πώς θα διαμορφωθεί η σωματική, η πνευματική και ψυχική τους υγεία; Και εν τέλει πώς θα ολοκληρωθεί ως υπεύθυνος πολίτης και οικογενειάρχης μετά την ενηλικίωση; 

 Ξανατονίζω εμφατικά πως πριν θεσμοθετηθεί από την Ελληνική Πολιτεία ο γάμος των ομοφύλων, πρέπει να ληφθεί σοβαρά, πολύ σοβαρά, υπ’ όψη η τύχη, οι ελευθερίες και τα άλλα δικαιώματα των παιδιών. Εξάλλου η έννοια της Ελευθερίας, έχει και αυτή τα όριά της. Όπως, εξάλλου, όλα τα πράγματα στη ζωή. Αυτό διδάσκει ο σοφός (ένας από τους επτά σοφούς) Κλεόβουλος ο ρόδιος τον 6ο αιώνα π. Χ με την παγκόσμια «Μέτρον Άριστον». Το ίδιο ο Αριστοτέλης με την έννοια της «Μεσότητας» τον 4ο αιώνα π. Χ. Το αυτό και ο μέγας Ελβετός διανοούμενος στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού (18ος αι. μ. Χ.) Ζαν Ζακ Ρουσσώ με τον διαχρονικό του λόγο: «είμαστε δούλοι μέσα στην ελευθερία μας και ελεύθεροι μέσα στη δουλεία μας»! 

Μην τα θέλουμε, λοιπόν όλα δικά μας (των ενηλίκων δηλαδή) σώνει και καλά. Και κυρίως μη βγάζουμε τα μάτια με τα ίδια μας τα χέρια. Υπάρχουν και οι «Άγριοι Λύκοι» που καιροφυλακτούν και δε θα αργήσουν να βγουν από τη ζούγκλα τους, να ορμήσουν και να κομματιάσουν με τα σουβλερά τους δόντια τα θεμελιώδη δικαιώματα και αγαθά στην ελεύθερη και πολιτισμένη μας ζωή. Όσο ακόμα έχουμε, ως κοινωνία και ως άτομα, τη σωφροσύνη να την κρατάμε ελεύθερη και πολιτισμένη. Την έχουμε;