Η νέα οικογένεια…
Ακούγοντας τον Στέλιο Ράμφο στο ραδιόφωνο, τρόμαξα από το γεγονός ότι πάμε να δημιουργήσουμε μιας νέας μορφής οικογένεια στο μέλλον, εάν επιτρέψουμε στα ομόφυλα ζεύγη, πέραν του δικαιώματος της ελεύθερης συμβίωσης (που αυτό δε συζητιέται, διότι έχει πλέον καθιερωθεί σε πλείστα κράτη) και το δικαίωμα του γάμου και μάλιστα με απόκτηση τέκνων, δηλαδή τεκνοθεσία.
Και πρώτα - πρώτα η λέξη δικαίωμα. Όταν και όπου δοθεί αυτό απεριόριστα δεν γνωρίζει τέλος. Δικαίωμά μου να συζώ
με ένα ζώο, δικαίωμά μου να συγκοιμούμαι στο ίδιο κρεβάτι μαζί του ή ακόμη και με δικαίωμα γάμου! Το δικαίωμα, μας είπε ο κ. Ράμφος, δεν έχει όρια. Με βάση αυτό το δικαίωμα που είχαν οι ηγήτορες της Δυτικής Εκκλησίας στο Μεσαίωνα και είχαν γίνει παντοδύναμοι, έστειλαν, χωρίς όρια, οχτακόσιες χιλιάδες χριστιανούς στην πυρά. Κατά τον ίδιο τρόπο ο παντοδύναμος Χίτλερ είχε το δικαίωμα, χωρίς όρια, που του έδινε η φασιστική πατρίδα του, να δημιουργεί κρεματόρια και να ρίχνει εκατοντάδες χιλιάδες ατόμων στην πυρά.
Ο θεσμός της οικογένειας δημιουργήθηκε από τότε που υπάρχει συμβίωση των ατόμων εντός και με ορισμένους άβατους όρους, δηλαδή ο θεσμός δημιουργεί όρια. Εάν τα παραβείς αυτά, δεν υπάρχει θεσμός, δεν υπάρχει οικογένεια. Ο θεσμός αυτός όπου λειτουργεί, είναι ο φυσικός θεσμός, ο ανθρώπινος θεσμός, που υπακούει σε εσωτερικούς κανονισμούς, ώστε η κοινή συμβίωση του άρρενος με το θήλυ να διατηρεί την οικογένεια -όπου αυτή ακόμα υπάρχει και διατηρείται.
Η οικογένεια αυτή που θέλουμε να δημιουργήσουμε με τεκνοθεσία, λειτουργεί κάπως περίεργα, για να μην πω αντίστροφα. Ξεκινά από τη βούληση και τα δικαιώματα των μεγάλων. Πώς προεξοφλούνται η βούληση και τα δικαιώματα των παιδιών; Πώς θα τα αντιμετωπίσουν αυτά αύριο οι συμμαθητές τους στο σχολείο, οι παρέες τους έξω στην κοινωνία, όταν θα έχουν μεγαλώσει σ΄ ένα ομόφυλο ζευγάρι που δεν ξέρουν ποιος είναι ο μπαμπάς ή η μητέρα τους, τι bullyıng τα περιμένει!
Θυμάμαι παλαιότερα στα σχολεία μας, με το πρόσχημα να ξηλωθεί η εικόνα του Χριστού από την αίθουσα επειδή υπήρχαν τρία μουσουλμανάκια στην τάξη, προβλήθηκε το εξής θέμα: Η πλειονότητα δεν έχει το δικαίωμα να καταπιέζει την μειονότητα, ενώ η μειονότητα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί, επειδή καταπιέζονταν!
Για την πλειονότητα δε γινόταν λόγος γιατί αυτή ως πλειονότητα και απολαμβάνει και καταπιέζει. Έτσι και εδώ ακόμα μια νομοθεσία που λειτουργούσε ομαλά, χάριν των ολίγων καταργήθηκε.
