«Το Γ.Α.Π. των κομμάτων»!

Είναι γεγονός ότι το όλο πολιτικό μας σύστημα ανέκαθεν παρουσιάζει στη λειτουργία του σοβαρά προβλήματα, από τα οποία προκαλούνται αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους πολίτες όσο και στους θεσμούς. Αυτή η πραγματικότητα ωθεί τον κόσμο προς την αντίληψη που πρεσβεύει ότι για όλα φταίνε τα κόμματα και οι αρχηγοί τους. Βεβαίως ως ένα όριο υπάρχει βάση αλήθειας σ’ αυτή την κριτική. Αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε για τη σημασία της ύπαρξης των κομμάτων στο δημοκρατικό πολίτευμα και στην καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων της κοινωνίας. Γιατί, αν αρνηθούμε τον πολυκομματισμό, τότε οδηγούμαστε σε ανώμαλες και επικίνδυνες πολιτικές καταστάσεις, τις οποίες η Ελλάδα έχει πληρώσει ακριβά.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, όλα τα κόμματα σήμερα και προπαντός το κυβερνητικό, έχουν την ευθύνη για τα μεγάλα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον κόσμο και κλονίζουν την ομαλή θεσμική λειτουργία της πατρίδας μας. Με το σημερινό μου κείμενο θα επιχειρήσω να δείξω την ευθύνη των πολιτικών μας αρχόντων σε τρία μεγάλα ζητήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μόνο αυτά δοκιμάζουν τις αντοχές μας.

Αναφέρομαι στον Γάμο των ομοφύλων, στην Ακρίβεια και στο Πανεπιστήμιο. Αυτό το Γ.Α.Π. βαραίνει άσχημα την κοινωνική ζωή και προκαλεί ερωτήματα σοβαρά στους πολίτες για τη στάση της κυβέρνησης πρώτα και ύστερα των λοιπών κομμάτων. Και σχετίζονται με τα τρία προβλήματα όλα τα κόμματα, αφού η διαχείριση της πολιτικής δεν είναι προνόμιο αποκλειστικό της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης.

Βλέπουμε, λοιπόν, το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων και αναρωτιόμαστε τι επιδιώκουν τα κόμματα που το υποστηρίζουν. Είναι βέβαιο ότι ο νόμος αυτός προκαλεί ένα γερό ρήγμα στη μορφή της οικογένειας. Δηλαδή αμφισβητείται ένας θεσμός που είναι ταυτισμένος με τον πολιτισμό μας, με την παράδοση, με τη θρησκεία και γενικά με την κοινωνική μας συνείδηση. Παρά ταύτα Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι άλλοι προχωρούνε στην ψήφιση και αδιαφορούν για τις συνέπειες στην ελληνική οικογένεια, στη συνείδηση των Ελλήνων, στα  πρότυπα των παιδιών…

Και όμως μαζί ψηφίζουν και σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στην αντίδραση και την οργή πολιτών, φορέων, εκκλησίας και τόσων άλλων.

Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η συνεχιζόμενη ακρίβεια. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου έχει φτάσει σε σημείο να ζει φτωχικά, με αγωνία και αδυναμία να αντιμετωπίσει βασικές τους ανάγκες. Ενώ η αισχροκέρδεια των μεγάλων έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Οι νόμοι της αγοράς έχουν στραγγίσει το εισόδημα των πολλών και η φτώχεια κροταλεί τη θύρα τους. Αλλά τι κάνει η κυβέρνηση και πώς αντιστέκονται τα άλλα κόμματα; Ημίμετρα η Ν.Δ. και στερεότυπα από τους άλλους. Να γιατί γενικεύεται η αμφισβήτηση για τη χρησιμότητα των κομμάτων.

Μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων; Τα κόμματα είναι διχασμένα στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης και ως τώρα δεν μπόρεσαν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα ή όχι της ίδρυσης. Οφείλουν με βάση τα δεδομένα της Ευρώπης να μας αποδείξουν ότι είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο. Γιατί υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία και στην Πρωτοβάθμια και στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Ίσως να μην τους ενοχλεί αυτό, αφού και οι ίδιοι τα παιδιά τους τα στέλνουν στα ιδιωτικά και όχι στα δημόσια. Άρα υπάρχει μεγάλη υποκρισία σε όλους και μάλλον θεατρινίζουν.

Γι’ αυτό και η δυσαρέσκεια των πολλών προς τα κόμματα είναι μεγάλη και ίσως να λειτουργήσει ως ξυπνητήρι και στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση. Διαφορετικά ας ρίξουμε μια ματιά προς τα μέρη της Ευρώπης για να ετοιμαζόμαστε για ό,τι εκεί γεννιέται και θεριεύει.