Διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων…

 Στη ζωή μας όλα αλλάζουν, είτε προς το θετικό είτε πρόσκαιρα προς το κακό. Αυτό που παραμένει ως αξία ανεκτίμητη και σταθερή στο χρόνο είναι η καρδιά του ανθρώπου. Η καρδιά ως κεντρικό και ζωτικό όργανο του ανθρωπίνου σώματος υποδηλώνει -αν θυμάμαι καλά κατά τους πλατωνικούς φιλοσόφους- και το κέντρο της ζωής του ανθρώπου. από κει ξεκινούν και εκεί καταλήγουν όλα. Ακόμη και ο νους έχει αναφορά στην καρδιά του ανθρώπου, που αναζητά την αγάπη ως σχέση, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει ει μη μόνο μέσω του άλλου, του έτερου, του συν-ανθρώπου.

Η σχέση ως πρόσωπο καθιστά τον άνθρωπο ελεύθερο, αυτή είναι που του δίνει ζωή, μέσα από αυτή θα ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε σε σχέση, δεν νοείται ζωή εκτός σχέσης. η διακοπή της επιφέρει τη δυστυχία, τον πόνο, την έλλειψη και τη στέρηση της ίδιας της ζωής.

Κατά μια θεωρία, αληθινά ελεύθερος άνθρωπος είναι ο αληθινά ερωτευμένος άνθρωπος, γιατί όλη η ζωή του, όλη η ύπαρξή του, είναι σε αναφορά με τον έρωτά του. Ζει και αναπνέει γι’ αυτόν, η έλλειψή του τον «πεθαίνει» και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του μακριά από αυτόν ούτε στιγμή. Αυτό τον κάνει ελεύθερο γιατί απολύτως τίποτε δεν κρατά για τον εαυτό του, όλα τα έχει παραχωρήσει στον έρωτα της ζωής του, ακόμη και την ίδια του τη ζωή.

Ζούμε σε μια κοινωνία υπερβολής. Η σχέση έχει εκτραπεί, το ασήμαντο έχει γίνει σημαντικό, το ψευδές αληθινό και το ωφέλιμο αφορά μόνο στην οικονομική ευμάρεια. Το χρήμα από μέσον μετατράπηκε σε σκοπό, ή μάλλον αυτοσκοπό.

Το εφήμερο κυριαρχεί, περιορίσαμε την οπτική μας, κοιτάζοντας χαμηλά, στη γη, αγνοώντας ότι μπορούμε να κοιτάξουμε και ψηλά, στον ουρανό. Ο κόσμος μας περικλείεται γύρω από τον εαυτό μας και το σπιτικό μας, αυτοπεριοριζόμαστε, εμείς να είμαστε καλά, για τους άλλους ποιος νοιάζεται! Ο υπέρμετρος εγωισμός και συμφεροντολογικός ατομικισμός μας αφαιρεί τη χαρά της προσφοράς, της δημιουργίας, εν τέλη της σχέσης.

Διαπιστώνει κανείς ότι έχουμε παραδοθεί αμαχητί σε μια εικονική πραγματικότητα. Βολευτήκαμε στο είναι μας και δεν έχουμε τη δύναμη ούτε να το αναζητήσουμε. Ζούμε την τραγικότητα της μετάλλαξης της ζωής του κόσμου σε αλογία ζωώδους ευτυχισμού, όπως έγραφε προ ετών ένας σπουδαίος άνθρωπος. Το μυστήριο της ζωής χάθηκε, δεν αναζητούμε τη λύτρωση, δεν την επιδιώκουμε καν και απλά περιμένουμε να μας σώσει ο… από μηχανής θεός.

Εθιστήκαμε στη συνήθεια, όλα γίνονται για ένα ομιχλώδη, συγκεχυμένο σκοπό με λανθασμένο τρόπο που μας κρατά καθηλωμένους στην ατολμία μας. Παραδοθήκαμε στη δειλία της απραξίας. Όπως λέει και ο Όσκαρ Γουάιλντ, «αντί να προσπαθήσει να γίνει ο ήρωας της ίδιας του της ιστορίας πασχίζει να γίνει ο θεατής της τραγωδίας του». Στο de profundis γράφει μια μεγάλη αλήθεια, ότι δηλαδή «το έσχατο ελάττωμα είναι να είσαι ρηχός».

Οφείλουμε στο πρόσωπο του άλλου να βλέπουμε τον εαυτό μας. Οι πράξεις μας να έχουν θετικό αντίκτυπο για τον έτερο και από το «έχειν» ας μεταβούμε στο «είναι» μπας και κατορθώσουμε στις επόμενες γενιές να αφήσουμε κάτι καλό, αλλά κυρίως την αίσθηση ότι δεν τις προδώσαμε!