Ο βομβαρδισμός των Ιωαννίνων από τους Γερμανούς το 1941…
Απρίλιος του 1941 και οι μάχες στα Βορειοηπειρωτικά βουνά συνεχίζονταν… Έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα εκείνου του έτους. Μια Μεγάλη Εβδομάδα που έμελλε να αφήσει για πάντα το στίγμα της στην πόλη των Ιωαννίνων… Οι Γερμανοί παραβιάζουν διεθνείς συνθήκες και άγραφους κανόνες συνείδησης και επιτίθονται ακόμη και σε νοσοκομεία… Ένα από αυτά και το 2ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, το οποίο στεγάζονταν στο Κτήριο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
20 Απριλίου του 1941. Κυριακή του Πάσχα. Οι αδελφές νοσοκόμες χαμογελαστές καλημερίζουν τους τραυματίες στρατιώτες με το Χριστός Ανέστη. Τίποτα ως εκείνη την στιγμή δεν προμήνυε τι θα επακολουθήσει. Οι πρώτες βόμβες αρχίζουν να πέφτουν από νωρίς το μεσημέρι. Ο Ιατρός Καθηγητής Ξενοφών Κοντιάδης ενημερώνει τις νοσοκόμες να κατέβουν γρήγορα στο καταφύγιο. Εκείνες αρνούνται… Δεν δέχονται να αφήσουν μόνους τους τραυματίες και τους χειρουργημένους… Ένας ισχυρός κρότος θα τις κρατήσει για πάντα εκεί… Έπειτα νεκρική σιωπή…
Συνολικά 57 άτομα δεν βρισκόταν πλέον στη ζωή από τον βομβαρδισμό του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων στο κτήριο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Ανάμεσα τους ο Ιατρός Καθηγητής Κοντιάδης, οι βοηθοί χειρουργοί, αρκετοί τραυματίες που νοσηλεύονταν και έξι επώνυμες αδελφές νοσοκόμες. Τρείς εθελόντριες και τρείς διπλωματούχες. Η Ελένη Παρασκευοπούλου, ετών 57, διευθύνουσα των Αδελφών της Βάσεως Ηπείρου, η Καλλιόπη Γιουλούντα, ετών 30, διευθύνουσα του 2ου Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, η Ελένη Καλογερίδου, ετών 20, διπλωματούχος, η Λουκία Κυριακού, ετών 35, η Ελένη Μητροπούλου, ετών 30 και η Ελένη Τσάλλη, ετών 60, δόκιμη διαιτολόγος. Μαζί με αυτές τις έξι, έβδομη βρέθηκε και μια Γιαννιώτισσα, ετών 17, η οποία κάθε πρωί πήγαινε και βοηθούσε όπως μπορούσε τις αδελφές νοσοκόμες. Δεν έμαθε ποτέ κανείς το όνομα της…
Αναγνωρίστηκαν από κάποιο κέντημα πάνω στο ρούχο, κάποιο δαχτυλίδι, κάποιο σήμα… Ότι είχε απομείνει από τα σώματα τους, θάφτηκε στο νεκροταφείο στον Άγιο Νικόλαο Κοπάνων, σε έναν κοινό μαρμάρινο τάφο, όπου υπάρχει μέχρι και σήμερα…
Παναγιώτης Γεωργούλας
