ΗΠΕΙΡΟΣΚΟΠΙΟ

➤ Το πρόσωπο του Προέδρου αναδεικνύει και τον θεσμό!

* Θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν θα εκλεγεί, είναι το μεγάλο ερώτημα που τίθεται από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η επίσπευση της διαδικασίας εκλογής του από τη Βουλή. Βάλανε κάτω τα μολύβια και αρχίσανε τις προσθαφαιρέσεις.
* Συνολικά 180 βουλευτές πρέπει να ψηφίσουν υπέρ της υποψηφιότητας Δήμα προκειμένου να μην πάμε σε εθνικές εκλογές. Ορισμένοι δηλώνουν ευθαρσώς ότι δε θα ψηφίσουν, άλλοι ότι θα ψηφίσουν τον κ. Δήμα, ένα πολιτικό με κομματικό παρελθόν μεν, που χαίρει δε, είναι η αλήθεια, της εκτίμησης ακόμη και πολιτικών του αντιπάλων.
***
• Στην πολιτική όμως, ως γνωστόν, δεν αρκεί να σε συμπαθούν, πρέπει και να σε ψηφίσουν κιόλας. Το θέμα είναι ότι και σε αυτή τη διαδικασία επιλέχθηκε πολιτικό και κομματικό μαζί πρόσωπο. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έκανε την υπέρβαση την οποία είχε ευαγγελισθεί όταν το 1993 ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη.
***
• Θυμηθείτε όμως ότι ήταν αυτός που είχε προτείνει για το ύπατο αξίωμα τον Κωστή Στεφανόπουλο ο οποίος τίμησε τη θέση αυτή, όταν οι πολίτες δεν τον έστελναν καν στη Βουλή, ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ).
***
• Όπως ερμηνεύεται από αναλυτές, προτίμησε να κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή στο πρόσωπο του Στ. Δήμα, ελπίζοντας ότι θα συσπειρώσει τον κεντροδεξιό χώρο και θα καταφέρει να αποσπάσει και τις απαιτούμενες ψήφους ανεξάρτητων βουλευτών.
***
• Κατ’ άλλους η κίνηση αυτή του κ. Σαμαρά και με την επίσπευση της προεδρικής εκλογής και με την υποψηφιότητα που πρότεινε, οδηγεί τη συγκυβέρνηση εκτός του Μεγάρου Μαξίμου παραχωρώντας τη θέση της στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
***
• Το επιχείρημα στηρίζεται στα «κουκιά», δεν βγαίνουν λένε, οπότε από το να συρθεί σε πρόωρες εκλογές εξαιτίας της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας προτίμησε να επισπεύσει τη διαδικασία, δείχνοντας ότι αυτός οδηγεί τις εξελίξεις ακόμη και αν είναι αρνητικές για τον ίδιο και το κόμμα του.
***
• Παράλληλα, προβάλλεται και το επιχείρημα της συσπείρωσης των βουλευτών με την αναφορά στα της τρόικας και τους εκβιασμούς της. Οι ερμηνείες είναι πολλές αλλά το ζητούμενο εκτιμώ πως δεν είναι μόνο το πρόσωπο αλλά ο ίδιος θεσμός της Προεδρίας.
***
• Κατά πόσον δηλαδή ο Πρόεδρος πέραν της άσκησης των καθηκόντων του, που ούτως ή άλλως είναι περιορισμένα από το 1986 και μετά, θα εκφράσει το δημόσιο αίσθημα.
***
• Ο Κάρολος Παπούλιας που εξελέγη με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, επικρίθηκε με πολύ πιο έντονο τρόπο την τελευταία πενταετία και αυτό εξαιτίας της στάσης που κράτησε στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Κατηγορήθηκε ότι δεν αφουγκράστηκε την ανησυχία των πολιτών και δεν κατανόησε τα προβλήματα που υπέστη μεγάλη μερίδα πολιτών και επιχειρήσεων.
***
• Δεκάδες συμπολίτες μας αυτοκτόνησαν και χιλιάδες άλλοι διαβιούν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Και, το κυριότερο, ο Πρόεδρος δεν παρενέβη όταν μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση οδήγησαν εκατομμύρια Ελλήνων στα όρια της εξαθλίωσης και της ανέχειας.
***
• Το κύρος του Προέδρου, του ανωτάτου πολιτειακού παράγοντα της χώρας, ετρώθη καθώς περιορίστηκε στη μορφή ετεροχρονισμένων μάλιστα ανακοινώσεων ή δηλώσεων στήριξης των πολιτών. Σε αυτά προστέθηκε τελευταία και η δριμεία κριτική για τη συμμετοχή του κ. Παπούλια στις λεγόμενες «πριβέ» παρελάσεις.
***
• Και όλα αυτά όταν οι πολίτες συγκρίνουν τον Ηπειρώτη Κάρολο Παπούλια με τον Πελοποννήσιο Κωστή Στεφανόπουλο που ολοκλήρωσε και αυτός τη δεκαετή θητεία του επευφημούμενος για τη στάση του, ιδίως στην περίπτωση της ιστορικής ομιλίας του, όταν δεν δίστασε να επικρίνει δημόσια τον πλανητάρχη Κλίντον.
***
• Το πρόσωπο λοιπόν παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη του θεσμού, ενός θεσμού όμως που στα μάτια των πολιτών έχει κλονισθεί και έχει καταγραφεί ως θεσμός του οποίου ο ρόλος είναι διακοσμητικός, σε ένα πολίτευμα που υπερηφανεύεται για τη δημοκρατικότητά του…
***
• Θα ακούσουμε ακόμη πολλά μέχρι την ημέρα της ψηφοφορίας και ακόμη περισσότερα εφόσον οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές. Θα τεθούν διλήμματα, εκβιασμοί, μπροστά στο εθνικό συμφέρον της χώρας, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται τα κόμματα και οι πολιτικοί. Όρεξη να έχουμε να ακούμε!
***
• Για μια ακόμη φορά όμως οδηγούμαστε σε εκλογές χρησιμοποιώντας και πάλι όρους όπως αυτούς της διακύβευσης, των διλημμάτων και της έννοιας του εθνικού πατριωτικού συμφέροντος, όπως παλαιότερα για τα περίφημα κρίσιμα εθνικά θέματα, με τους πολίτες  απλούς παρατηρητές σε μια κομματική διένεξη που ουδόλως τους ενδιαφέρει.