Μία άλλη ανάγνωση της δολοφονίας του Κ. Κατσίφα…

Ανάστατος ο Ελληνισμός από τη στυγνή δολοφονία στους Βουλιαράτες του Κων/νου Κατσίφα. Και η αντίδραση του Πρωθυπουργού Ε. Ράμα είναι μια ακατανόητη πρόκληση για την Ελλάδα, καθώς λίγες ώρες μετά το θανατικό αποπνέει εθνικιστικό και εκδικητικό μίσος όχι μόνο προς τους Βορειοηπειρώτες, αλλά και προς όλους τους Έλληνες. Ο Ράμα χωρίς σεβασμό σε κανόνες διεθνούς πρακτικής μίλησε και απαξιωτικά και σαδιστικά για έναν νέο άνθρωπο που μόλις είχε σκοτωθεί από την Αστυνομία της Αλβανίας.
Θα αποφύγω να επαναλάβω τα σχόλια και την ερμηνεία που διατυπώθηκαν από φορείς, κόμματα και τον τύπο της Ελλάδας και της Β. Ηπείρου και θα επιχειρήσω μια προσέγγιση από διαφορετική οπτική γωνία. Η δοξολογία έγινε στις 28 Οκτωβρίου, ημέρα εθνικής γιορτής για τους Έλληνες και στα πλαίσια της συμφωνίας Ελλάδας και Αλβανίας για την περισυλλογή των οστών των στρατιωτών του ’40. Άρα αυτή η μέρα για την Ελλάδα έχει ιστορική σημασία και εκπέμπει πολλούς συμβολισμούς και ιδιαίτερα στο χώρο της Αλβανίας, όπου ο Ελληνικός στρατός έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα.
Αλλά η μέρα αυτή, η 28η Οκτωβρίου, για το αλβανικό κράτος έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο και την ερμηνεύουν με εχθρική σημασία για τη χώρα τους. Από το τέλος του πολέμου (1945) έως σήμερα όλες οι αλβανικές κυβερνήσεις θεωρούν τον Ελληνικό στρατό που πολέμησε τους Ιταλούς στην Αλβανία ως στρατό κατοχικό. Δηλαδή, το κράτος τους σε όλες τις εκδηλώσεις και μνήμες καταδικάζουν τον πόλεμο εναντίον των Ιταλών και αισθάνονται αμνησία ή μάλλον αδιαφορία για ό,τι θυμίζει τους Έλληνες του ’40. Αυτή ήταν η στάση και του Χότζα και των κυβερνήσεων μέχρι τη σημερινή του Ε. Ράμα. Και αυτός ήταν και ο λόγος που για 75 χρόνια αρνούνται οι Αλβανοί να επιτρέψουν τη δημιουργία στρατιωτικών νεκροταφείων.
Επομένως, η δολοφονική δράση της Αστυνομίας στις 28 Οκτωβρίου λογικά έργεται ως έκφραση εθνικιστική ενός κράτους που εχθρεύεται αυτό το ιστορικό γεγονός και επενδύει σε εθνικιστικές επιδιώξεις. Με μια παρατήρηση: Όλη αυτή η εθνικιστική συμπεριφορά των αλβανικών κυβερνήσεων δεν είχε ποτέ την ίδια ερμηνεία και αποδοχή από τον αλβανικό λαό, πλην των Τσάμηδων – συνεργατών των Γερμανών και κάποιων άλλων εθνικιστικών κύκλων.
Επίσης, ας λάβουμε υπόψη μας και τούτο το γεγονός: Πριν από δέκα ημέρες είχε επισκεφτεί τα Τίρανα ο Νταβούτογλου, Υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας. Επίσημα ανακοινώθηκε ότι ο λόγος της επίσκεψης ήταν να ρυθμιστεί το ζήτημα της λειτουργίας σχολείων του Γκιουλέν, που ακόμα υπάρχουν στην Αλβανία. Όμως σε Αλβανικές εφημερίδες διέρρευσε ότι ο Νταβούτογλου ζήτησε από τον Ράμα να ακυρώσει αμέσως τη συμφωνία που είχαν ετοιμάσει με τον Κοτζιά για τα σύνορα στη θάλασσα (ΑΟΖ) και στο εξής η αλβανική κυβέρνηση να δείχνει έμπρακτα εχθρικό πνεύμα προς την Ελλάδα. Έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της Τουρκίας και έτσι οφείλει η Αλβανία ως «φίλος της Τουρκίας» να ενεργεί.
Με αυτά τα δεδομένα εκτιμώ πως ο καθένας καταλήγει στα σωστά συμπεράσματα για την δολοφονική ενέργεια των Αλβανών στους Βουλιαράτες. Όσο για την εξωτερική μας πολιτική, τα γεγονότα δείχνουν ότι ουδείς μας λογαριάζει και ότι η Κυβέρνησή μας πελαγοδρομεί χωρίς να δίνει το εθνικό στίγμα και χωρίς να προβάλει τα εθνικά μας δίκαια. Ο λαός από τη δολοφονία του Βορειοηπειρώτη νιώθει οργή για την σκληρή και απάνθρωπη συμπεριφορά του αλβανικού κράτους, αλλά έχει και σοβαρά ερωτήματα για την πρακτική της πολιτικής μας ηγεσίας στον σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας.
Γι’ αυτό για μια φορά ακόμη και μάλιστα κατά δραματικό τρόπο, προβάλλει η ανάγκη για μια εθνική πολιτική με ρεαλισμό, με σταθερότητα και με όραμα. Όσο για το λαό μας, ας καταλάβουμε όλοι ότι η ιστορία μας έχει ορίσει να ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο, με αυτούς τους γείτονες και μ’ αυτές τις τραυματικές εμπειρίες. Άρα άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά διαμόρφωση σταθερής εξωτερικής πολιτικής, με αποφασιστικότητα για την υποστήριξη των εθνικών μας δικαίων και πάντα στη βάση της ειρηνικής και φιλικής συνύπαρξης των λαών.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ