Η ανοχή της Ελλάδας στις Αλβανικές προκλήσεις

 Η προστασία της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας που ζει στην Αλβανία εκ μέρους των εκάστοτε Ελληνικών κυβερνήσεων θεωρείται υποτονική, υποτυπώδης, δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος. Φαίνεται ότι το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Τα πολλά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής, η αρπακτική διάθεση των γειτόνων μας Τούρκων και πολλά άλλα προβλήματα, άκρως πιεστικά για την πατρίδα και βέβαια απορροφούν την προσοχή και το ενδιαφέρον της Ελληνικής Πολιτείας. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες πολίτες, με αποτέλεσμα το εθνικό θέμα της Βορείου Ηπείρου να περιπίπτει σε ήσσονα μοίρα, σε σχέση με τα άλλα προβλήματα που απασχολούν τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Κοινή διαπίστωση είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις παρουσιάζουν στάση παθητική, σε σημείο να δίνουν την εντύπωση αμηχανίας και αναποφασιστικότητας. Δεν παρεμβαίνουν δυναμικά, δεν ανακαλούν στην τάξη τους Αλβανούς, οι οποίοι απροκάλυπτα κατατρέχουν, με πραγματικούς και ψυχολογικούς εκβιασμούς, τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου.
Εξαντλούν το ενδιαφέρον τους με μερικές φραστικές ανακοινώσεις για την υποχρέωση των Αλβανών να σέβονται τα κατοχυρωμένα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας και από εκεί και πέρα εφησυχάζει. Όμως, οι Αλβανοί δεν ησυχάζουν. Η αδιάφορη αυτή στάση της Ελλάδας επιτρέπει στους εθνικιστικούς αλβανικούς κύκλους να βιαιοπραγούν εις βάρος της μειονότητας, χωρίς να δίνουν λόγο.
Τους επιτρέπουμε να ενεργούν με ακατανόμαστες πράξεις εις βάρος των Βορειοηπειρωτών. Γκρεμίζουν εκκλησίες, καταπατούν περιουσίες, κατεδαφίζουν σπίτια και καταστήματα με το αιτιολογικό ότι προχωρούν σε τουριστική ανάπτυξη, δολοφονούν ατιμώρητα, όπως τον Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα, γιατί μιλούσε ελληνική και πριν από ένα χρόνο την εν ψυχρώ εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Μπουλιαράτες, γιατί ύψωσε ελληνικές σημαίες στο χωριό του, τιμώντας την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Τον 19ο αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου στην εθνική ζωή της Ελλάδας κυριαρχούσαν τα εθνικά μας θέματα και οι τότε κυβερνήσεις κατέβαλλαν προσπάθειες να δώσουν λύσεις. Χάρη σ’ αυτές τις κρατικές δραστηριότητες πολλά προβλήματα είχαν αίσιο τέλος, όπως για παράδειγμα η απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Δυστυχώς, όμως άλλα προβλήματα παρέμειναν άλυτα, όπως η περίπτωση της Βορείου Ηπείρου.
Βέβαια, δεν βρισκόμαστε σήμερα ούτε στον 19ο ούτε και στον 20ο αιώνα. Οι καιροί και οι εποχές άλλαξαν και τα πράγματα πήραν άλλη πορεία, σε σημείο να λησμονούμε καίρια εθνικά μας θέματα.
Δεν έχουμε το δικαίωμα οι Έλληνες να αδιαφορούμε ή και να εγκαταλείπουμε τις προσπάθειες για δικαίωση εκείνων, που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία και παραμένουν υπό ξένη κατοχή και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Δεν διαφεύγει της προσοχής κανενός σήμερα ότι οι ιστορικές μας μνήμες λεηλατούνται, η εθνική μας υπόσταση κινδυνεύει και ο ελληνισμός πληγώνεται. Ακριβώς, γι’ αυτόν τον λόγο οφείλουμε ως κρατική και εθνική οντότητα να επαγρυπνούμε και να μην εφησυχάζουμε. Έχουμε χρέος να κρατούμε αναμμένο το καντήλι των εθνικών μας πόθων και να ενημερώνουμε τις νέες γενιές για τα εθνικά μας θέματα και τις προσδοκίες μας. Η προστασία των ομοεθνών μας βορειοηπειρωτών, που παραμένουν πεισματικά στη φύτρα τους και ανανεώνουν την ελληνική τους παράδοση και την εθνική τους ταυτότητα, είναι αναγκαία και επιτακτική.
Η προστασία τους είναι αναγκαία για να αντιμετωπιστούν με επιστημονικούς όρους οι ανιστόρητες διεκδικήσεις των εθνικιστικών αλβανικών κύκλων και οι διακηρύξεις κάποιων άσχετων Αλβανών «ιστορικών και δημοσιογράφων», που εκπέμπουν σπέρματα μίσους και εχθρότητας.
Είναι γνωστό ότι η παρουσία εθνικών μειονοτήτων δεν είναι μόνο αποκλειστικό δικαίωμα και χρέος του κράτους που ζουν, στην προκειμένη περίπτωση στο αλβανικό κράτος, αλλά δικαίωμα και χρέος του έθνους στο οποίο ανήκουν, δηλαδή στο ελληνικό κράτος.
Αυτό οφείλουν να έχουν υπόψη τους και οι ελληνικές κυβερνήσεις και να ενδιαφέρονται για την ελληνική μειονότητα που ζει στην Αλβανία. Είναι αδιανόητη η εγκατάλειψη και των τελευταίων υπολειμμάτων, των έσχατων ερεισμάτων της Μητροπολιτικής Ελλάδας.
Είναι ανάγκη να υπενθυμίζουμε συνεχώς στους ηγέτες του αλβανικού κράτους να σέβονται τις σχέσεις καλής γειτονίας, το διεθνές δίκαιο και τα δικαιώματα της μειονότητας, που απορρέουν από διεθνείς συμβάσεις και διεθνείς οργανισμούς.
Οι κραυγές των Βορειοηπειρωτών από τις σκοτεινές φυλακές χρειάστηκαν μισόν αιώνα να φτάσουν σε μας και να ακουστούν, ας γίνουν αφορμή να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας γι’ αυτό το αποκομμένο κομμάτι του ελληνισμού. Το χρωστάμε σ’ αυτούς που έσβησαν στις φυλακές, στις εξορίες και στα στρατόπεδα. Ματωμένος για χρόνια ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου ασφυκτιά και σήμερα κάτω από το βάρος ψυχολογικών πιέσεων και πολλών άλλων διώξεων.
Κουρασμένη η μειονότητα από τις παράλογες θέσεις των αλβανών στηρίζεται στην ομπρέλα της Ελλάδος για να επιβιώσει στον τόπο της. Σήμερα οι Έλληνες της μειονότητας βρίσκονται στο μεταίχμιο της κατάρρευσης, σε ένα επικίνδυνο σταυροδρόμι.