Κανείς δεν μπορεί να «αλώσει» την Αγία Σοφία!

Η μετατροπή του περίλαμπρου Ιερού Ναού Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σε τέμενος, είναι πράξη βάρβαρη, απολίτιστη και άκρως προκλητική.

Κάθε ελεύθερος άνθρωπος, σε ανατολή και δύση, που έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τη σκέψη, την κοινή λογική και την ορθή κρίση, καταδικάζει απερίφραστα την καθεστωτική αυτή ενέργεια. Εάν και ουσιαστικά, πρόκειται για μετάβαση από το φως στο σκοτάδι, από την αλήθεια στο ψέμα, από την ελευθερία στην καταπίεση και τέλος από την αιώνια ανάσταση στον αιώνιο θάνατο.

Ασφαλώς, σε συνθήκες σκοταδισμού, αυταρχισμού και φανατισμού, η επιλογή του καλού, του ορθού και του αληθινού, είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι από μικρόψυχους ανθρώπους δεν πρέπει να περιμένουμε μεγαλόψυχες πράξεις και ότι το φως δεν το ανάβουν ποτέ οι λάτρεις του σκοταδιού. Ενώ σε άλλο κεφάλαιο της, αναφέρεται ρητά πως τα σύμβολα που αναδύονται μέσα από θυσίες, μαρτυρίες και αγώνες, παραμένουν αιώνια, διότι είναι ριζωμένα στις καρδιές των ανθρώπων, γιατί είναι ταυτισμένα με τις ζωές των ανθρώπων.
Όμως, πριν αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο, ας πούμε λίγα λόγια για την ιστορία του Ιερού Ναού, τα θεμέλια του οποίου έγιναν από τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ιουστινιανό Α στις 23 Φεβρουαρίου του 532, ενώ τα εγκαίνια έγιναν από τον ίδιο στις 27 Δεκεμβρίου του 537. Ο Αυτοκράτορας βλέποντας την μεγαλοπρέπεια του Ναού έμεινε άναυδος και συγκρίνοντάς τον με τον ξακουστό ναό του Σολομώντα, αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ που με καταξίωσε να ολοκληρώσω τέτοιο έργο. Σε νίκησα Σολομώντα». Πάντως, το εντυπωσιακό αυτό οικοδόμημα έχει μήκος 78,16 μέτρα, πλάτος 71,82 μέτρα και μέγιστο ύψος 54 μέτρα, το δε συνολικό κόστος κατασκευής ανήλθε στις 320.000 λίρες, περίπου 120.000.000 ευρώ. Εξίσου, εντυπωσιακό είναι ότι, η χωρητικότητα του ναού ανέρχεται σε 24.000 άτομα και επί Ιουστινιανού απασχολούνταν στον ναό συνολικά 1000 άτομα ιερείς, ιεροψάλτες και βοηθητικό προσωπικό.
Η τελευταία λειτουργία τελέστηκε στις 29 Μάιου του 1453 παρουσία του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου, ο οποίος αφού προσευχήθηκε μαζί με το λαό, ζήτησε συγνώμη για τα τυχόν λάθη του και έφυγε για τα τείχη όπου και σκοτώθηκε υπερασπιζόμενος την Βασιλεύουσα. Σύμφωνα δε με το θρύλο η Θεία Λειτουργία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και ο ιερέας που χοροστατούσε εξαφανίστηκε μέσα στα τείχη, για να επανεμφανιστεί όταν οι συνθήκες το επιβάλουν, προκειμένου να συνεχίσει την Θεία Λειτουργία…
Μετά την άλωση της πόλης το 1453 η Αγιά Σοφιά, όπως ήταν αναμενόμενο, βεβηλώθηκε από τους απίστους και μετατράπηκε σε τζαμί. Ενώ, στις 24 Νοεμβρίου 1934 ο Κεμάλ Ατατούρκ την μετέτρεψε σε μουσείο και στις 6 Δεκεμβρίου 1985 η UNESCO την ανακήρυξε ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η Αγία Σοφιά λοιπόν δεν είναι ένας απλός Ναός, ούτε ένα απλό οικοδόμημα, η Αγία Σοφιά είναι ένα αιώνιο Σύμβολο του Χριστιανισμού, που κανείς δεν μπορεί ν’ αφανίσει. Όσα καλύμματα και εάν βάλουν οι άπιστοι, σε όποια χρήση και εάν την μετατρέψουν οι ανόητοι, η Αγιά Σοφιά θα στέκει πάντα εκεί ως φάρος αναμμένος για να φωτίζει το πέρασμα προς την αλήθεια, την αιώνια ζωή, το μεγαλείο, την αλληλεγγύη, την αγάπη και την συγχώρηση. Το γεγονός ότι κάποια αναλώσιμα ανθρωπάκια καλλιεργούν συστηματικά τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό, δεν σημαίνει ότι θα κερδίσουν τίποτα περισσότερο, εκτός από την συμπάθεια του κατευθυνόμενου – φοβισμένου όχλου που παραληρεί μπροστά στις πολιτικές καρικατούρες. Συνήθως, πίσω από τις μεγάλες φιέστες και τα μεγάλα λόγια, κρύβονται ασήμαντοι, προβληματικοί και κενόδοξοι άνθρωποι, καθώς «τα μεγάλα έργα και οι μεγάλες ιδέες δεν έχουν ανάγκη από τυμπανοκρουσίες».
Ναι λοιπόν η μεγάλη εκκλησία, το μέγα μοναστήρι, δεν πρόκειται να αλωθεί ποτέ και από κανένα, γιατί τα έργα που είναι ευλογημένα από τον Θεό ζουν αιώνια μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Όλα αυτά τα χρόνια, που οι χριστιανοί πήγαιναν στην Βασιλεύουσα για να δουν από κοντά την Αγιά Σοφιά, σε καμία περίπτωση δεν πίστευαν πως επισκεπτόταν ένα μουσείο, αντιθέτως αισθανόταν πως πραγματοποιούσαν το τάμα τους, δηλαδή προσκυνούσαν στην εκκλησιά της καρδιάς τους και σίγουρα πολλοί εξ αυτών, κρυμμένοι πίσω από κάποια κολώνα, έψελναν ψιθυριστά: «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε…».
Ίσως τελικά όλα να γίνονται για κάποιο λόγο, που σίγουρα οι εμπνευστές αυτής της ανόητης κίνησης, τυφλωμένοι από το πάθος και το μίσος, αδυνατούν να αντιληφθούν τις τραγικές συνέπειες όταν πυροβολείς τον απέναντί σου κρατώντας το όπλο γυρισμένο προς τον εαυτό σου. Αναμφισβήτητα πρόκειται για πράξη ιεροσυλίας που πληγώνει κάθε Χριστιανό, προβληματίζει κάθε πολιτισμένο άνθρωπο και ανησυχεί κάθε σκεπτόμενο πολίτη, Όμως, εμείς παρότι πέρασαν πάνω από 5 αιώνες από την άλωση της πόλης, ουδέποτε ξεχάσαμε την Βασιλεύουσα, το μεγαλείο και τα λάθη που οδήγησαν στην παρακμή και πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αντιθέτως, αφού διδαχθήκαμε από αυτά, παραταχθήκαμε στα Δερβενάκια, στην Αλαμάνα, στο Μανιάκι, στο Σούλι, στο Χάνι της Γραβιάς κ.α. και γράψαμε την νεότερη ένδοξη Ελληνική ιστορία.
Λένε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι η επανάληψη άλλοτε είναι κωμωδία και άλλοτε τραγωδία που σίγουρα πολλοί δε θα θέλανε να ξαναζήσουν. Για εμάς όμως η ιστορία ήταν και είναι το ραντεβού με το χρέος που έχουμε απέναντι στην πατρίδα, στην ελευθερία, στη δικαιοσύνη και στην πρόοδο. Τώρα, το γεγονός πως ως χώρα, δεν ενδίδουμε εύκολα στις προκλήσεις των γειτόνων, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως αδυναμία, αντιθέτως πρόκειται για συνειδητή εθνική τακτική.
Βέβαια, στο σημείο αυτό, αν και περιττό, θα πρέπει να επισημάνουμε πως οι φίλοι και οι εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για μια ακόμη φορά εξέφρασαν την στήριξή τους δια της παρατεταμένης σιωπής και αδράνειας, όπως άλλωστε έκαναν και κάνουν πάντα. Όμως, τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και σύντομα θα αναγκαστούν να πάρουν θέση, απέναντι στο πολιτιστικό έγκλημα, στην θρησκευτική ταπείνωση και στη βάρβαρη συμπεριφορά. Ας έχουν λοιπόν υπόψη πως, τις περισσότερες φορές το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα είναι ένδειξη ανικανότητας και όχι κίνηση τακτικής.
Επειδή λοιπόν τίποτα δεν γίνεται χωρίς τη θέληση του Τριαδικού Θεού, ίσως να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου οι θρύλοι και οι προφητείες να επαληθευτούν. Ίσως, έφτασε ο καιρός ο Ιωάννης Βατάτζης να μπει στην Αγιά Σοφιά για να ολοκληρωθεί η Θεία Λειτουργία…