Ο Ερντογάν εχθρός της Ευρώπης!..

Είχαμε πιστέψει στο παρελθόν ότι η Τουρκία θα έπρεπε να ενταχτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να εξευρωπαϊστεί και να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή στρατηγική προς Ανατολάς στα πλαίσια πάντα της ειρήνης και της φιλίας των λαών.

Δυστυχώς έχουν διαψευστεί οι ελπίδες και ο Ερντογάν συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν συνάδει με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και το πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης. Και ευτυχώς που μίλησε δημόσια ο Ντράγκι, Πρωθυπουργός της Ιταλίας, για να ξυπνήσουν όλοι οι Ευρωπαίοι, πολιτικοί και πολίτες, και να αντιληφθούν ότι ο Ερντογάν είναι «δικτάτορας». Πράγματι το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας σήμερα μοιάζει με χιτλερικό μόρφωμα, γι’ αυτό και είναι απειλητικό όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Αναρωτιέται ο κάθε πολίτης τι κοινό στοιχείο έχει σήμερα η Τουρκία του Ερντογάν με την Ευρώπη. Μήπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Διαφωτισμός, ο Χριστιανισμός, η πολυφωνία, τα ανοιχτά σύνορα, η επιστημονική έρευνα, η κοινωνική χειραφέτηση; Τίποτε από αυτά, παρά συντήρηση, ισλαμισμός ακραίος, διωγμός αντιφρονούντων, κοινωνικές αντιθέσεις και κάθε στοιχείο που ταιριάζει σε κοινωνίες καθυστερημένες. Ο Ερντογάν όλο και προσομοιάζει με τον Χίτλερ. Και οι δύο εκλέχτηκαν με εκλογές και με την υπόσχεση ότι θα έλυναν τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα του κόσμου. Και οι δύο δημιούργησαν μια εθνικιστική ιδεολογία με όραμα να κυριαρχήσουν έξω από τη χώρα τους και στο όνομα είτε της φυλετικής ανωτερότητας είτε της ιστορικής κληρονομιάς. Και οι δύο, αφού εδραιώθηκαν στην εξουσία, εξόντωσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, διέγραψαν το διεθνές δίκαιο, μετέτρεψαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε φασιστικό καθεστώς και απείλησαν την ειρήνη. Ευτυχώς ως τώρα ο Ερντογάν δυσκολεύεται να κηρύξει πολέμους και γενοκτονία, όπως οι πρόγονοί του. Οι δυνάμεις του είναι περιορισμένες και η εξωτερική του πολιτική δεν μπορεί να γίνει αξιόπιστη σε κανέναν. Όμως ο Ερντογάν βλέπει τα πράγματα με φακούς παραμορφωτικούς και η αλαζονεία της εξουσίας μαζί με τον τυχοδιωκτισμό παραφουσκώνουν το καθεστωτικό του φρόνημα. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Ερντογάν, μεθυσμένος από τα μυθεύματα της Οθωμανικής ιστορίας ονειρεύεται την επανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και φαντασιώνεται τον εαυτό του ως Σουλτάνο. Έτσι ερμηνεύεται η στρατιωτική του εξάπλωση στην Κύπρο, στη Συρία, στη Λιβύη και αλλού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς του Ερντογάν κινείται με χιτλερική λογική. Χιλιάδες Τούρκοι διανοούμενοι, δικαστές, καθηγητές, δημοσιογράφοι και στρατιωτικοί έχουν αυτοεξοριστεί για να γλιτώσουν τη φυλακή! Ενώ όσοι απόμειναν γέμισαν τα μπουντρούμια καταδικασμένοι ισόβια. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης φιμώνονται, ενώ το κουρδικό κόμμα τέθηκε εκτός Βουλής κι ας έχει ψηφιστεί από το 10% του λαού. Διορίζει Διοικητές και Πρυτάνεις με μοναδικό κριτήριο να ανήκει στο κόμμα του και να δηλώνει πίστη στον αρχηγό. Έφτασε μάλιστα να καταργήσει και τη «Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης» για την προστασία των δικαιωμάτων της γυναίκας. Πρόκειται για μια πολιτική απόφαση βαθύτατα συντηρητική, ισλαμική και ρατσιστική. Μετατρέπει τη γυναίκα σε υπηρέτη ή δούλα του άνδρα, μια κατάσταση που θυμίζει δουλοκτητικές κοινωνίες άλλων εποχών. Υπάρχει όμως ένα καίριο ερώτημα: Γιατί ο μισός πληθυσμός της Τουρκίας ψήφισε τον Ερντογάν και ένα σημαντικό τμήμα συνεχίζει ακόμη να τον στηρίζει; Την εξήγηση την έδωσε ο Παμούκ, Τούρκος συγγραφέας – νομπελίστας, σε πρόσφατη συνέντευξη: «Στην Τουρκία σήμερα νιώθει ευτυχισμένος μόνο όποιος δεν έχει μυαλό»! Μόνο έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα στα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας. Και για να μην έχει αμφιβολία κανείς Ευρωπαίος για την πολιτική σκέψη του Ερντογάν ακολούθησε η απαξιωτική συμπεριφορά των Τούρκων προς την Πρόεδρο της Ε.Ε. κατά την επίσκεψη στο παλάτι του Σουλτάνου. Για να δείξει την περιφρόνηση προς κάθε γυναίκα και για να υποτιμήσει την Ευρώπη δεν επέτρεψε να καθίσει σε πολυθρόνα όμοια με τη δική του! Όλα αυτά τα δεδομένα της πολιτικής Ερντογάν θα πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά την ηγεσία της Ευρώπης και να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική προς την Τουρκία με πρωταρχικό στόχο ή η Τουρκία θα γίνει χώρα δημοκρατική ή να υψώσει τείχος προς αυτή χωρίς να λογαριάσει τα πρόσκαιρα οικονομικά της συμφέροντα.

Η Ευρώπη μπορεί να συνεχίσει την πρόοδό της και χωρίς τη συνεργασία με την Τουρκία.