Καλοκαιρινές διακοπές…

Επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι, το ιϊκό φορτίο του κορωνοϊού πέφτει και έτσι αποφασίσαμε να πάμε διακοπές, και διακοπές χωρίς θάλασσα δεν γίνεται.
Δόξα τω Θεώ, η ευλογημένη αυτή χώρα που ζούμε, έχει το χάρισμα να περιτριγυρίζεται από θάλασσα από παντού: από τη μία το Ιόνιο και από την άλλη το Αιγαίο πέλαγος.
Και στο απέραντο αυτό γαλάζιο, που απλώνεται μπροστά της μου θυμίζει το «Κέντημα του μαντηλιού» του Κρυστάλλη
«Στην άκρη του γιαλού ξανθή κάθεται κόρη…
τη θάλασσα κεντάει με τα νησιά της όλα…»
με τα σπιτάκια τους κτισμένα σ’ απάνεμα μαγευτικά ακρογιάλια.
Έτσι η παρέα μας (αφήνοντας πίσω τις καθημερινές έγνοιες) ξεκινήσαμε για ολιγοήμερες διακοπές μες του «Αιγαίου τα νησιά» να απολαύσουμε την αιγαιοπελαγίτικη δροσιά, όπου τις μαγικές βραδιές θα βλέπουμε το φεγγάρι ν’ αγιάζει την επιφάνεια των νερών.
Ο ήλιος ο πρώτος του Ελύτη και το μοιρολόγι της φώκιας του Α. Παπαδιαμάντη θα αναδύονται μέσα από τους ήχους των μελτεμιών, καθώς ταλαιπωρούν ηδονικά τις ελιές, τις συκιές, τ’ αμπέλια, τα κυπαρίσσια…
Βρήκαμε θαυμάσια καταλύματα κι αρχίσαμε τις αποδράσεις και αμέσως «αρματώσαμε» βάρκα και τρεχαντήρι, προκειμένου να αλετρίσουμε τους αγρούς των κυμάτων και στο τέλος καταλήγουμε, μετά την ευχάριστη αυτή περιπέτεια, σε μικρά απάνεμα λιμανάκια με βότσαλα δροσερά και πολύχρωμα.
«Όταν στη θάλασσα φυσάει το μαϊστράλι ο νους μας ξεσηκώνεται» μας λέει ο Δροσίνης και πράγματι πόσο δίκιο έχει.
Γραφικές όλες οι παραλίες του νησιού με τη χρυσή την άμμο. Κι’ όπως λέει και το τραγούδι «Και στην χρυσή την άμμο την κακκαβιά θα κάνω…».
Χαρούμενες οι φωνές και τα ξεφωνητά των παιδιών που χαίρονται τα κύματα «πλατσουρίζοντας» και να χτίζουν κάστρα στην άμμο.
Σε κάθε παραλία και το απαραίτητο ταβερνάκι με τους σαγρέ φρεσκοβαμμένους λευκούς τοίχους, με τα βαθύ μπλε και κόκκινα παράθυρα και πόρτες, και τα ασβεστωμένα πλακόστρωτα, «τροφή» των ζωγράφων.
Κάτω από το σκέπαστρο, φτιαγμένο από καλάμια, κρέμονται τα χταπόδια για να λιαστούνε. Τα μεσημέρια και τα βράδια γίνονται ο νόστιμος μεζές των λουομένων με συνοδεία ουζάκι, μπύρα, κρασί «να πάνε κάτω τα φαρμάκια».
Σε μια άκρη, μια παρέα αγόρια και κορίτσια, με συνοδεία κιθάρας, βιολιού, τουμπερλέκι, μας φέρνουν ευθυμία τραγουδώντας και γινόμαστε ένα με τα κεράσματα.
«Βάρκα θέλω ν’ αρματώσω
με σαράντα δυο κουπιά
και μ’ εξήντα παλληκάρια
να σε κλέψω μια βραδιά».
Στους καλαμένιους φράχτες, μπροστά, κρέμονται τα δίχτυα του βαρκάρη ψαρά, έτοιμα για την νυχτερινή ψαριά με το πυροφάνι, γυρίζοντας χαράματα, φορτωμένος με όλα τα είδη των ψαριών που πιάστηκαν στο παραγάδι.
Οι ψαρόβαρκες αραγμένες μπροστά μας, βαμμένες κι αυτές με έντονο κόκκινο, μπλε και πράσινο χρώμα, λες και καθρεφτίζονται στα κύματα, όπως λικνίζονται στο ρυθμό τους σαν πρωτόβγαλτες κοπέλες στη βόλτα της παραλίας.
Αντίκρυ μας οι ανεμόμυλοι ακούραστοι να γυρίζουν οι φτερωτές, θυμίζοντάς μας τη «Μανταλένα» τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ και στην κορφή τους να κρώζουν οι γλάροι στα μικρά τους και σαν «Στούκας» να βυθίζονται στα νερά για την τροφή τους.
Αποκαμωμένος ο ήλιος τα δειλινά έρχεται να ξαποστάσει στο βάθος της γαληνεμένης θάλασσας, να δροσιστεί από το μακρινό ταξίδι του· «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ», χαρίζοντάς μας ένα θεσπέσιο ηλιοβασίλεμα.
Ώρα δειλινού ευφροσύνη ψυχής, και όραμα στο αραξοβόλι των ονείρων και των χρωμάτων, ένα μυρωμένο καλωσόρισμα αναρριχώμενος έρωτας τα κόκκινα λουλούδια, οι βουκαμβίλιες, το αγιόκλημα… Μόλις νυχτώνει οι παραλιακές ταβέρνες γίνονται κοσμοπολίτικες, με το στρώσιμο των τραπεζιών, με τα λυχναράκια στο κέντρο, που σε προδιαθέτουν για μια ρομαντική βραδιά με ποτό τραγούδι, ωραίους μεζέδες, και χορό. Ευχάριστη έκπληξη οι ξένοι που προσπαθούν να μάθουν «Συρτάκι» προσκολλημένοι στις παρέες που χορεύουν.
Ανηφορίζοντας απογευματινές ώρες, φτάνουμε στη «χώρα» του νησιού όπου στα καφενεία, τα ταπεινά, περιμένοντας τον γλυκύ βραστό οι ψυχούλες των θαλασσινών μας, οι «ντόπιοι», ξαποσταίνουν από το μόχθο και τον καημό και οι νοσταλγίες τους είναι φορτωμένες στο λιμάνι, που είναι σαν ένα παράθυρο στον κόσμο και την ελπίδα: «Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ».
Όλα τα νησιά μας, λες και είναι ένας ερωτικός σύνδεσμος λευκού και γαλάζιου, λες και η στεριά κατηφορίζει ερωτικά προς το πέλαγος.
Αχ θάλασσά μου εσύ να σ’ αγναντεύω και να μη σε χορταίνω, βράχια σμαράγδια όνειρα.
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μας δίνεις μια Ανατολή, με όλα αυτά τα ωραία που μας χαρίζεις, μετά από κάθε Δύση.
Καλές διακοπές σε όλους…

Μέτσοβο