Οι φυσιολάτρες και οι... εμπρηστές!

on .

Πόσο θα πρέπει να αντηχεί στ’ αυτιά μας τις μέρες αυτές του καύσωνα με τις τόσες πυρκαγιές που τα δάση μας έγιναν παρανάλωμα της φωτιάς (δυστυχώς από ανθρώπινο χέρι και από εγκληματική αμέλεια του καθενός μας, που δεν φροντίσαμε την άνοιξη να απομακρύνουμε τα ξερόκλαδα) το τραγούδι: «Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιός μας». Είναι αλήθεια...
Το παρήγορο και πιο βασικό είναι ότι δεν θρηνούμε θύματα, όπως πριν τρία χρόνια στο Μάτι, αλλά το να χάνεις την περιουσία σου και το σπιτικό σου σε κάνει να τρελαίνεσαι. Κόποι μιας ολόκληρης ζωής εξαφανίζονται σε μια μέρα.

Να βγει μπροστά ο Πρωθυπουργός και να συνδράμει τους πληγέντες, αλλά και οι έχοντες και κατέχοντες να μην βιώσουμε την απανθρωπιά του πρώην, που γνώριζε για τα θύματα και έκανε τον «Αλέκο», όπως λέμε.
Θυμάμαι την πυρκαγιά του 2007 στην Αρχαία Ολυμπία και σήμερα ξαναβλέπω αυτά τα δεντράκια που είχαν «αναστηθεί», να καίγονται και πάλι και δεν πρόκειται να ξαναδώσουν κλωνάρια.
Πόσο στεναχωριέμαι για τους φυσιολάτρες να βλέπουν αυτήν την καταστροφή. Στο μέρος όπου ζω αγναντεύω γύρω - γύρω τα καταπράσινα βουνά, που τα έχω περπατήσει και αναγαλλιάζει η ψυχή μου.
Όταν μιλάμε για φύση και φυσιολατρία αυτόματα έρχεται στο νου μας η πρασινάδα του λόγγου και του ρουμανιού με τα αιωνόβια δέντρα του τ’ ανθισμένα λιβάδια, τ’ αγρίμια και τους φτερωτούς μουσικούς του.
Μέσα σ’ αυτή τη φύση θα μεθύσει ο ορειβάτης, ο τουρίστας από το νέκταρ μιας άγνωστης ευτυχίας, μιας ασύγκριτης νοσταλγίας. Οι θαλερές μορφές των δέντρων και των δασών, η λυγερή οξιά, ο περήφανος έλατος, ο πευκοέλατος ο δέντρος, τα σκιερά πλατάνια, σε μια αποθέωση φυσικού κάλλους και γοητείας.
Στο ασύγκριτο αυτό αγαθό, την πράσινη πλάση, απευθύνει τον πιο τρανό και στερνό καημό του ο Παλαμάς:
Την ώρα την επέρτατη 
που θε να σβει το φώς μου
ένας θα είναι εμένα 
ο πιο τρανός καϊμός μου.
Δεν θ’ άναι οι κούφιοι λογισμοί, 
οι αδικίες του κόσμου.
Θα είναι πως δε δυνήθηκα 
μ’ εσέ να ζήσω πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, 
στα πέλαγα, στα δάση.
Θα είναι πως δε σε χάρηκα, 
σκυφτός μέσ’ τα βιβλία
ώ φύση, ολάκερη ζωή 
κι ολάκερη σοφία!!!
Οι φυσιολάτρες είναι αυτοί που αγαπούν την φύση, εμπνέονται από αυτή και γενικά είναι άρρηκτα δεμένοι με αυτήν. Φυσιολάτρες απαντώνται σ’ όλα τα μέρη της γης και είναι άνθρωποι ευαίσθητοι, με λεπτή ψυχή και πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Και είναι φυσικό, εφόσον είναι οι ίδιοι μέρος της φύσης, ν’ αγαπούν αυτή. 
Αγαπούν την γαλήνη και την ηρεμία που προσφέρει κοντά η φύση και, ερχόμενοι σε άμεση επαφή με αυτή, αφήνουν ελεύθερη την ψυχή τους και εκφράζουν τον εσωτερικό τους  κόσμο με λόγια και έργα.
Πολλοί φυσιολάτρες φεύγουν όταν τους δίνεται η ευκαιρία από τις πόλεις και ζητάν καταφύγιο στη φύση, γιατί εκεί όχι μόνο πιστεύουν, αλλά και βρίσκουν κατανόηση και γαλήνη. Σε όλους γενικώς υπάρχει η αίσθηση του ωραίου και νομίζω είναι ένα προτέρημα. Ουδέποτε καταστρέφουν τα δάση στα οποία πηγαίνουν, από απροσεξία, όταν διανυκτερεύουν και ανάβουν φωτιά να ζεσταθούν και να φάνε. 
Είναι από τους πρώτους εθελοντές που τρέχουν σε πυρκαγιές να συνδράμουν την Πυροσβεστική για την κατάσβεση. Γιατί γνωρίζουν την αξία του δάσους που είναι ο φυσικός πνεύμονας σε κάθε περιοχή, γιατί με την άναρχη δόμηση (παντού τσιμέντο) έρχεται η ώρα να το πληρώσουμε ακριβά.
Μη νομίζουμε ότι είναι τυχαία αυτά που συμβαίνουν, πλημμύρες, καύσωνες, παγετοί, σεισμοί, καταποντισμοί, ανεμοστρόβιλοι, που σιγά - σιγά θα γίνουν πιο συχνοί και θα μας αφανίσουν από προσώπου γης. 
Κι αυτό, γιατί το δάσος πέρα από την ξυλεία που δίνει για καύσιμο, για θέρμανση, επιπλοποιία, οικοδομές, σε βιομηχανικό ξύλο για χαρτί, στερεώνει και συγκρατεί το έδαφος, εμποδίζει αρκετά τις καταστρεπτικές συνέπειες των χειμάρρων  για τις γεωργικές καλλιέργειες. Μετριάζει τις ακραίες θερμοκρασίες, εξαιτίας της σκιάς που ρίχνουν τα υπεραιωνόβια  δέντρα του. Επίσης ο μολυσμένος, με μικρόβια και δηλητηριώδεις ουσίες αέρας φιλτράρεται από το δάσος. Συγκρατεί ραδιενεργές ουσίες. 
Και από την άλλη πλευρά έχουμε τους εμπρηστές, τους πυρομανείς και τους οικοπεδοφάγους, που σαν άλλοι... Νέρωνες καταλαμβάνονται από μανία και  ψυχική διαταραχή και προβαίνουν στην καταστροφή και τον αφανισμό των δασών, προκαλώντας τεράστια οικολογική καταστροφή.  
Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε και να βάλουμε στο νου μας, όταν οι εστίες της φωτιάς είναι διάσπαρτες. Το κεφάλαιο και αυτοί που το υπηρετούν είναι άνθρωποι άκαρδοι, δεν έχουν συνείδηση, και μπροστά στο βωμό του χρήματος δεν υπολογίζουν την καταστροφή που κάνουν και τον όλεθρο που σπέρνουν, λες κι αυτοί θα μείνουν αιώνια εδώ. 
Μήπως η αντιπολίτευση επιχαίρει, γιατί με τις πυρκαγιές θα πληγεί η εικόνα και το κύρος της Κυβέρνησης, και θα το εκμεταλλευτεί προς όφελός της; 
Όλα μπορούν να συμβούν. Βλέπετε, στο βωμό του χρήματος και της καρέκλας όλα θυσιάζονται και όλα επιτρέπονται.
(ΜΕΤΣΟΒΟ)