Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία…

on .

Μετά την αδικαιολόγητη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Ουκρανικός λαός (μαχητές και πολίτες) ζει ένα πραγματικό δράμα.

Όσο θα περνούν οι μέρες και οι Ρώσοι θα διαπιστώνουν αυτό που δεν περίμεναν, δηλαδή τη σθεναρή και μέχρις αυτοθυσίας άμυνα του Ουκρανικού στρατού, τόσο θα εντείνουν τις επιθέσεις τους, με όλα τα πολεμικά μέσα, με ότι αυτό συνεπάγεται, για τους αμυνόμενους αλλά και τον άμαχο πληθυσμό.

Όμως και οι ρωσικές δυνάμεις εισβολής, έχουν ήδη πληρώσει και θα πληρώσουν ακόμη, βαρύ φόρο αίματος· αλλά και ο ρωσικός λαός έχει αρχίσει να αισθάνεται τις σκληρές συνέπειες του

πολέμου.
Οι οδυνηρές συνέπειες οιουδήποτε πολέμου είναι γνωστές απ’ αρχαιοτάτων χρόνων και δεν αφορούν μόνο τον αμυνόμενο, αλλά και τον επιτιθέμενο (ίσως λιγότερο). Κάθε λογικός και ηθικός ηγήτορας, έχει χρέος έναντι του λαού του, να αποφεύγει τον επιθετικό πόλεμο. Μόνο οι αμυντικοί πόλεμοι επιτρέπονται (όταν αποτυγχάνει η διπλωματία να βρει λύση), γιατί αυτοί γίνονται «υπέρ βωμών και εστιών»· έρχεται δηλαδή ο επιτιθέμενος να καταλύσει την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα μιας άλλης χώρας και να υποδουλώσει το λαό της.
Οι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, πιστοί στα ιδανικά της φυλής τους και τις πανανθρώπινες ηθικές αξίες, ουδέποτε διεξήγαγαν επιθετικούς πολέμους, αλλά μόνον αμυντικούς.
Ο αμυνόμενος Ουκρανικός στρατός επιβεβαίωσε αυτό το οποίο ήταν ήδη γνωστό, αλλά αγνόησαν τα ρωσικά στρατεύματα, ότι δηλαδή το δίκαιο του αμυνόμενου χαλυβδώνει τη θέλησή του για ζωή και τον οδηγεί σε πράξεις αυτοθυσίας και αγώνα μέχρις εσχάτων.
Αξιοθαύμαστη είναι επίσης η ψυχική αντοχή και η καρτερικότητα των Ουκρανών πολιτών (αντρών και γυναικών), οι οποίοι αψηφούν τον κίνδυνο και συμπαρίστανται στους αμυνόμενους, με κάθε δυνατό τρόπο, κάνοντας πράξη αυτό το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες εδίδαξαν στην ανθρωπότητα: «ην αναγκασθείς κινδυνεύειν αιρού τεθνάναι, καλώς μάλλον ή ζειν αισχρώς».
Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και οι εξελίξεις απρόβλεπτες· μακάρι να πρυτανεύσει η λογική, για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Δεν έχω αρμοδιότητα να εκφέρω γνώμη, εάν η Δύση έπραξε σωστά ή λανθασμένα, που δεν απάντησε στρατιωτικά στο άδικο και στην ωμή προκλητικότητα της Ρωσίας. Μπορεί να είναι αυτό καλό, για να αποφευχθεί ένας παγκόσμιος πόλεμος, ίσως είναι κακό, με την έννοια ότι αυτό μπορεί να «ανοίξει την όρεξη» επίδοξων κατακτητών.
Ένα άλλο δράμα παίζεται επίσης στα σύνορα των γειτονικών με την Ουκρανία χωρών (Πολωνίας, Ουγγαρίας, Μολδαβίας). Χιλιάδες φοβισμένων και ταλαιπωρημένων προσφύγων (κυρίως γυναικών και παιδιών) καταφθάνουν εκεί, για να βρουν ασφάλεια και να ζήσουν προσωρινά, όπως ελπίζουν, μακριά από τον όλεθρο και την καταστροφική μανία του πολέμου, αφήνοντας πίσω τους μαχόμενους άντρες και τα υπάρχοντά τους· βλέποντας αυτούς τους συνανθρώπους μας, έρχεται στο νου μας αυτό που έχει πει, μετά τη μάχη του Βατερλό, ο Μ. Ναπολέων: «Το χαρμόσυνο δεν απέχει από την καταστροφή, παρά μονάχα ένα βήμα».
Είναι αξιοθαύμαστη η αγάπη, η υποδοχή και η προσφορά των κατοίκων των παραπάνω χωρών, προς τους δυστυχείς Ουκρανούς πρόσφυγες· τους αξίζουν συγχαρητήρια. Δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες φιλόξενοι· υπάρχει και αλλού ανθρωπιά και συμπόνια προς το συνάνθρωπο. Είναι αλήθεια αυτό που μου είπε κάποτε ένας πνευματικός άνθρωπος: «όσο πληθαίνουν σ’ αυτό τον κόσμο τ’ αγκάθια, θα πληθαίνουν και τα κρίνα».
Πολλά πρέπει να διδαχθούμε εμείς οι Έλληνες από το Ρώσο-Ουκρανικό πόλεμο και να θυμόμαστε πάντα αυτό που έχει γράψει ένας ποιητής: «Όποιος τυράννους δεν ψηφεί κι ελεύθερος θέλει να ζει, δόξα, τιμή, ζωή του, είν’ μόνο το σπαθί του».