Κερδισμένοι και χαμένοι στον πόλεμο της Ουκρανίας…

on .

«Προτού εμπλακείτε στον πόλεμο, συλλογιστείτε από πριν το παράλογον του πολέμου. Αν συνεχιστεί για πολύ καιρό, συνήθως τα πιο πολλά εξαρτώνται από την τύχη. Η τύχη όμως βρίσκεται σε ίση απόσταση και από σας και από εμάς και επομένως πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα είναι άδηλο». Η πιο σημαντική παρατήρηση: «αποφασίζοντας οι άνθρωποι να πάνε σε πόλεμο, αρχίζουν πρώτα τις εχθροπραξίες, ενώ  πρέπει αυτό να το κάνουν μετά. Και όταν κακοπάθουν, τότε αρχίζουν τον διάλογο». Και το επιστέγασμα, «όσο ακόμα εξαρτάται και από εμάς και από εσάς να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, ας λύσουμε τις διαφορές μας με βάση το δίκαιο».

Αυτά λένε, μεταξύ άλλων, οι Αθηναίοι πρέσβεις, μιλώντας στη συνέλευση των Λακεδαιμονίων και των συμμάχων τους, η οποία επρόκειτο να αποφασίσει ειρήνη ή πόλεμο εναντίον των Αθηναίων. Δεν εισακούστηκαν φυσικά, αφού φαίνεται ότι κάποιοι είχαν ήδη στο μυαλό τους αποφασίσει να λύσουν τις συνθήκες ειρήνης και να πάνε σε πόλεμο.

Και τώρα, στην περίπτωση της Ουκρανίας. Πρώτα ο πόλεμος και μετά η επιδίωξη για λύση μέσῳ διαπραγματεύσεων. Πρώτα η καταστροφή και μετά η ειρήνη. Το ερώτημα, το οποίον ταλανίζει κάθε σκεπτόμενον άνθρωπο,  είναι κατά πόσον ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να  είχε αποφευχθεί.

Κατά τη γνώμη μας, αυτό θα ήταν δυνατό, αν πρωτίστως η ηγεσία των ΗΠΑ, ο σημερινός πρόεδρος Τζο Μπάϊτεν, και οι ηγέτες της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το ήθελαν πραγματικά. Η εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, με βάση τις εξελίξεις, προ και μετά τη Ρωσική εισβολή, είναι ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προετοίμασαν και προκάλεσαν τα γεγονότα. Αυτό υποστηρίζει και  ο 93χρονος γνωστός ιστορικός Τόμσι.

Πώς; πρώτα με την επιδιωκόμενη επέκταση του ΝΑΤΟ μέχρι  τα σύνορα της Ρωσίας και, δεύτερο, με τον εξοπλισμό και την εξάσκηση των Ουκρανών από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από το 2014 μέχρι και σήμερα.

Αν, έστω και λίγο πριν τη Ρωσική εισβολή, ο δημοκρατικός πρόεδρος των ΗΠΑ, καλούσε σε διάλογο για ένα νέο σύμφωνο διεθνούς ασφαλείας, με το οποίο θα αίρονταν οι ανησυχίες της Μόσχας λόγῳ της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, και αν έπειθαν, κάτι που θα μπορούσαν, το Κίεβο να συνομιλήσει με τη Μόσχα, για να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή λύση, πιστεύουμε ότι δε θα φτάναμε στην εισβολή και στον πόλεμο. Φαίνεται, όμως, ότι οι ΗΠΑ, ακόμα και τώρα, δεν θέλουν την ειρήνευση, αλλά τη συνέχιση του πολέμου. Αυτό δείχνει τόσο η συνεχής ενίσχυση των Ουκρανών με σύγχρονα όπλα, όσο και η ενθάρρυνση του Κιέβου να συνεχίσει τον πόλεμο. 

Ουσιαστικά αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένας περιορισμένος παγκόσμιος πόλεμος, αφού όλη η Δύση συσπειρώνεται και ενισχύει με κάθε δυνατό τρόπο την Ουκρανία, χωρίς τουλάχιστον μέχρι στιγμής φανερά να συμμετέχουν με τα στρατεύματά τους σε αυτόν.

Ο μόνος κερδισμένος από τις εξελίξεις είναι οι ΗΠΑ. Ποια τα κέρδη; Η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας, η οικονομική της ει δυνατόν συντριβή με τις πρωτοφανείς οικονομικές κυρώσεις, η φθορά της στρατιωτικής της δύναμης. Η συσπείρωση των εταίρων της στο ΝΑΤΟ και η περαιτέρω επέκτασή του. Και ακόμη κάτι πολύ σημαντικό, η οικονομική φθορά της Ε.Ε., η οποία, για να συνέλθει, θα χρειαστεί δεκαετίες, και η επανατοποθέτηση των Ηνωμένων Πολιτειών ως της μόνης υπερδύναμης και ηγέτιδας του Δυτικού κόσμου. Επιπλέον, έχει οικονομικό όφελος από την πώληση φυσικού αερίου και όπλων στους Ευρωπαίους συμμάχους.

Ο μεγάλος χαμένος είναι βέβαια η Ουκρανία, η οποία ενθαρρυμένη από τους Δυτικούς, αντί να επιδιώξει τον διάλογο και τη λύση των προβλημάτων που υπήρξαν με τη Ρωσία, προχώρησε, ίσως και λόγῳ της πολιτικής απειρίας του ηγέτη της, σε αναμέτρηση με τη Ρωσία.

Χωρίς όμως την άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Δύσης -πράγμα που θα οδηγούσε νομοτελειακά σε γενικευμένο με όλα τα μέσα παγκόσμιο πόλεμο- το αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα θα ήταν αυτό που βλέπουμε όλοι: τον θάνατο, την προσφυγιά, την ισοπέδωση οικισμών, την οικονομική καταστροφή. Η ρήση του Θουκυδίδη ότι, για να βρεις το δίκαιό σου, θα πρέπει οι αντίπαλες δυνάμεις να είναι ισόρροπες, ίσχυε και ισχύει πάντοτε.

Όσο για τους Ευρωπαϊκούς λαούς, πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία. Είναι σαν να πυροβολεί κανείς τα πόδια του, για να τιμωρήσει τον αντίπαλο! Και αυτό λόγῳ της ανικανότητας των Ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το συμφέρον της Ε.Ε. δε συμπίπτει πάντοτε με το συμφέρον των ΗΠΑ. Και αντί να ακολουθούν σαν πρόβατα το κριάρι, θα ήταν προς το συμφέρον τους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να μη σύρονται πίσω από το άρμα των ΗΠΑ. 

Όσο για τη Ρωσική ηγεσία, φαίνεται ότι ισχύει αυτό που λέει ο Πλάτων για την Περσική αυτοκρατορία: αφαιρώντας την ελευθερία από τον λαό και εισάγοντας πέραν του μέτρου τον δεσποτισμό, έχασαν τη φιλία και την αίσθηση της «κοινότητας» με αυτήν.

Με το να σπάσει αυτός ο πολιτικός δεσμός, η δεσποτική εξουσία δε ασκείται πια χάριν του λαού, αλλά για τη διατήρηση της εξουσίας και για τα συμφέροντά της. Αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε συγκρούσεις με άλλα «φιλικά» έθνη, τα οποία καταστρέφοντας ανελέητα με φωτιά και σίδηρο μισούν και μισούνται. Αυτός είναι ο λόγος που  έχουν μεν απέραντες στρατιωτικές δυνάμεις, αλλά άχρηστες στον πόλεμο, και σαν να μην έχουν αρκετές, καταφεύγουν για να σωθούν σε ξένους μισθοφόρους. 

Δυστυχώς, ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να υπακούσει στα κελεύσματα της λογικής και του δικαίου. Πάντοτε θα ισχύει ο φυσικός νόμος «οὗ ἄν κρατῆι ἄρχειν», ο ισχυρότερος να εξουσιάζει τον πιο αδύναμο», και κατά τον οποίον δίκαιο είναι «το τοῦ κρείττονος συμφέρον».