Τι παιδιά μεγαλώνουμε;

on .

Η προσφάτως λαβούσα το φως της δημοσιότητας ανατριχιαστική υπόθεση βιασμού του 15χρονου από ομάδα συμμαθητών του, και μάλιστα για ένα μακρό χρονικό διάστημα, εν μέσω ηχηρής σιωπής πολλών άλλων συμμαθητών του, ένα φρικαλέο έγκλημα στο λυκόφως της χρονιάς που διανύουμε, αποτελεί σύμφωνα με τους ειδικούς ηχηρό καμπανάκι για την ελληνική οκογένεια, το σχολείο, την κοινωνία ολόκληρη. «Μια αντίληψη του σωστού και του λάθους. Κανένα ενδιαφέρον για τις όποιες κυρώσεις. Κανένα ενδιαφέρον για τον αντίκτυπο των πράξεών τους στο θύμα. Στρεβλή αντίληψη για τις σχέσεις ή τη σοβαρότητα των πραγμάτων, παντελής απουσία ορίων. Ψυχολογία του όχλου, κανονικοποίηση της αγριότητας», θα σημειώσει έγκυρη καθημερινή αθηναϊκή εφημερίδα στο πρωτοσέλιδό της ( Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28-12-022) με τίτλο «Η ανατομία μιας άγριας εφηβείας- ηχηρό καμπανάκι μετά τον βιασμό του15χρονου από συμμαθητές του»).

Και δεν είναι το μοναδικό περιστατικό νεανικής παραβατικότητας. Συχνά απασχολούν την κοινή γνώμη παρόμοιες πράξεις εφηβικής - νεανικής βίας, ακόμη και εγκληματικότητας. Η θέση των παιδιών μας, των εφήβων και των νέων μας, που θα ΄πρεπε να είναι στον στίβο της μάθησης και της ευγενούς άμιλλας, στην απόκτηση ηθικής και πνευματικής αρματωσιάς, στον δημιουργικό εκκοινωνισμό τους.   

Η ψυχιατρική θα κάνει λόγο για «μιθριδατισμό της φρίκης». Ότι σαν κοινωνία έχουμε εθιστεί στη βία και τη φρίκη. Ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν διδασκόμενα καθημερινά και παντοιοτρόπως, στην οικογένεα, στο σχολείο στην κοινωνία, τη βία σε όλες τις μορφές της και σ΄ όλη την αγριότητά της, με αποτέλεσμα τη διατάραξη της ψυχοσυναισθηματικής ισορροπίας, λυδία λίθο στη διαμόρφωση κάθε συγκροτημένης προσωπικότητας. Κύρια αιτία, λοιπόν, οι ψηφίδες αντικοινωνικής – ψυχοπαθητικής διαταραχής, οι οποίες γίνονται εμφανείς από την εφηβική ηλικία.

Ένας ικανός αριθμός από τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν σε προβληματκές οικογένειες, όπου οι γονείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στον γονεϊκό τους ρόλο. Άλλες υπό διάλυση ή διαλυμένες και άλλες μη μπορώντας να εμπνεύσουν στα παιδιά τους τις κεφαλαιώδους σημασίας για τη διάπλασή τους ηθικές και πνευματικές αξίες, εξαντλώντας τα γονικά τους καθήκοντα στην παροχή υλικών αγαθών και μόνο, τα οποία όσο περισσότερα παρέχουν τόσο επιτυχημένους θεωρούν εαυτούς. Λησμονώντας την σημαντική επισήμανση της κορυφαίας Iταλίδας συγγραφέα και δημοσιογράφου Οριάνα Φαλάτσι ότι «πατέρας ή μάνα, δεν είναι αυτός που σε φέρνει στη ζωή, ούτε αυτός που σε τρέφει, αλλά αυτός που σε ανατρέφει». Και στο ζήτημα της σωστής ανατροφής ένας μεγάλος αριθμός από τους σημερινούς γονείς, είτε γιατί έχουν προβλήματα στις συζυγικές σχέσεις, είτε γιατί είναι απορροφημένοι από τον επαχθή βιοπορισμό, τον οποίο ο καταναλωτισμός καθιστά επαχθέστερο, είτε γιατί δίνουν προτεραιότητα στον «καριερισμό», είναι αποτυχημένοι. Για να ασκήσει κανείς οποιοδήποτε επάγγελμα, από το «ταπεινότερο» ως το σπουδαιότερο, χρειάζονται κάποια εχέγγυα καταλληλότητας, για να γίνει κάποιος γονιός δεν απαιτείται τίποτε. Ακόμη και ο από τη σχετική νομοθεσία προβλεπόμενος υποχρεωτικά προγεννητικός έλεγχος, που θα απέτρεπε πολλές περιπτώσεις προβληματικών γεννήσεων, δεν τηρείται.

Στην πιο πάνω παθογένεια, έρχεται να προστεθεί η ανεπάρκεια του σημερινού σχολείου και στις τρεις βαθμίδες του, στον τομέα της αγωγής. Μοναδική επιδίωξή του ο γνωστικός εξοπλισμός, στον βαθμό που τον πετυχαίνει, και η επιτυχία των υποψηφίων στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Πανηγυρίζουν κάθε χρόνο οι σχολικές μονάδες της πόλης μας για τους επιτυχόντες στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αυτοχαρακτηριζόμενα με κομπασμό ως επιτυχημένα. Η μονομέρεια σε όλο της το μεγαλείο.

Και συμπληρώνεται ο κατάλογος των κυριότερων αιτίων της κρίσης της σημερινής νεολαίας στον διαδικτυακό σκουπιδότοπο. Από νήπια ακόμη, τα παιδιά σερφάρουν- επιτρέψτε μου τον καθιερωμένο πλέον νεολογισμό- ανεξέλεγκτα στο διαδίκτυο, στην αρχή για «να αφήνουν στην ησυχία τους» τους καταταλαιπωρημένους και εξουθενωμένους από τον απαιτητικό βιοπορισμό γονείς και στη συνέχεια μέσω του εθισμού στην πολύωρη πλοήγηση. Είμαστε συχνά αυτόπτες μάρτυρες οικογένειας σε ταβέρνα, όπου όλοι τους, γονείς και παιδιά, σερφάρουν απορροφημένοι στο διαδίκτυο, χωρίς ν΄ αλλάζουν κουβέντα μεταξύ τους, σ΄ ένα ιδιότυπο αυτισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των παιδιών που εμπλέκονται στον βιασμό του 15χρονου,τόνισαν στις ανακριτικές αρχές ότι αυτά που έκαναν, «τα είδαν στο διαδίκτυο». Κι΄ακόμη ότι έκαναν «πλάκα» (!!). 

Ας έχουμε, λοιπόν, πάντοτε κατά νου τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα H. Jackson Brown: «θυμήσου ότι τα παιδιά, οι γάμοι και τα λουλούδια αντανακλούν το είδος της φροντίδας που παίρνουν». Αν τα παιδιά, όπως όλοι παραδεχόμαστε, είναι το μέλλον της κοινωνίας, οφείλουμε όσοι σχετιζόμαστε μ΄ αυτά- γονείς, δάσκαλοι, πολιτεία, ΜΜΕ- να φροντίζουμε για τη σωστή αγωγή τους, διαμορφώνοντας ολοκληρωμένες προσωπικότητες και υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες.