Εκλογές χωρίς ιδεολογίες…

on .

Είναι γεγονός ότι ιδεολογικά ρεύματα εδώ και διακόσια χρόνια έχουν διαμορφώσει συνθήκες για πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, ανατρέποντας άλλοτε με επανάσταση και άλλοτε με εκλογές απολυταρχικά συστήματα που για αιώνες κυριαρχούσαν στον Ευρωπαϊκό χώρο. Και καθώς σταθεροποιήθηκε η δημοκρατική διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών οι ιδεολογίες καθόριζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα και τη σχέση του πολίτη με την κρατική εξουσία.

Και πράγματι είχε παγιωθεί η διάκριση των κομμάτων με βάση την ιδεολογία τους, αφού ιδεολογικά αντιμετώπιζαν καυτά  κοινωνικά προβλήματα. Γι’ αυτό και για μεγάλη χρονική περίοδο ο κόσμος εντασσόταν σε κάποιο κόμμα ανάλογα με το ιδεολογικό του στίγμα. Έτσι λειτούργησαν τα κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο και διεκδικούσαν την εξουσία, ενώ οι πολίτες διαμόρφωναν την πολιτική τους συνείδηση σύμφωνα με την ικανοποίηση ή την βεβαιότητα που ένιωθαν για το αληθινό περιεχόμενο του κόμματος.

Σ’ αυτή την ιδεολογική αντιπαράθεση είχαν κυριαρχήσει ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός με διάφορες αποχρώσεις στα σύγχρονα πολιτικά συστήματα. Όμως όλα σήμερα δείχνουν πως οι ιδεολογίες αδυνατούν να ερμηνεύσουν συνολικά την πραγματικότητα και οι πολιτικές θεωρίες δεν πείθουν ότι κατέχουν τα κλειδιά της επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων.

Ζητήματα, όπως οι κοινωνικές ανισότητες, τα οικονομικά αδιέξοδα, οι εργασιακές δυσκολίες, τα κοινωνικά δικαιώματα και οι εθνικές αμφισβητήσεις δύσκολα προσεγγίζονται και αντιμετωπίζονται από ένα ιδεολογικό θεώρημα. Άλλωστε οι νόμοι της αγοράς με την ηγεμονία της καπιταλιστικής πρακτικής έχουν περιορίσει στο ελάχιστο το βεληνεκές των ιδεολογικών ρευμάτων. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι τα κόμματα στον Ευρωπαϊκό χώρο παραμερίζουν τις ιδεολογικές διαφορές και συνεργάζονται στο σχηματισμό κυβερνήσεων.

Κόμματα συντηρητικά συμπλέουν με σοσιαλιστικά, ακόμα και με ακροδεξιά για να κυβερνήσουν. Επομένως τα σύγχρονα κόμματα κρατάνε μεν το ιδεολογικό τους σύνθημα ως ταυτότητα, αλλά για την διαχείριση της εξουσίας «ξεχνάνε» τις ιδέες και παραδίνονται με βουλιμία στην κατάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιβεβαίωσης αυτής της παρατήρησης είναι η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμμένο. Ερώτημα: Υπήρχε έστω ίχνος ιδεολογικής συγγένειας στα δύο κόμματα ή το μόνο που τους πάντρεψε ήταν η εξουσία και η αποδυνάμωση των αντιπάλων;

Άρα ο πολίτης, περιμένοντας τις εκλογές, δεν μπορεί να εμπιστεύεται καμιά αναφορά σε ιδεολογίες και σε αξίες. Το κάθε κόμμα οφείλει να μιλάει ειλικρινά για τα προβλήματα και τις λύσεις και να αποφεύγει τη σύνδεση της πολιτικής πρότασης με τα ιδεολογικά στοιχεία. Σχεδόν όλα σήμερα δείχνουν να μην έχουν καμιά ιδεολογική διαφορά μεταξύ τους και γι’ αυτό καταφεύγουν στην ανακάλυψη σκανδάλων και παρανομιών των αντιπάλων.

Και είναι αυτονόητο ότι οφείλουν να σταματήσουν να μας προκαλούν ή μάλλον να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας με το να υπόσχονται «προοδευτική κυβέρνηση»! Τους δοκιμάσαμε όλους και δεν είδαμε διαφορές ποιοτικές στον προοδευτισμό. Γιατί σήμερα η χώρα μας έχει ανάγκη από μια κυβερνητική σταθερότητα και από ανθρώπους που επιδιώκουν την εκλογή τους γιατί και θέλουν και μπορούν να προσφέρουν.

Ίσως κάποιοι να δίνουν το δικό τους ιδεολογικό περιεχόμενο στον όρο «προοδευτικότητα» και χρειάζεται να αναπροσαρμόσουμε και το λεξιλόγιό μας. Άρα ας προτρέχουν τους γλωσσολόγους να ξαναγράψουν τα λεξικά της γλώσσας, αφού και ο Μπαμπινιώτης θεωρείται κατ’ αυτούς ξεπερασμένος, καθώς ορίζει την προοδευτικότητα: «αυτός που σχετίζεται με την πρόοδο και ευνοεί τις νέες ιδέες… αυτός που εξελίσσεται…».

Χάρης Λεοντάρης